مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۷ – قِصِّۀ دیدنِ خَلیفه لیلی را
۴۱۰ | گفت لیلی را خلیفه کان توی | کَزْ تو مَجنون شُد پَریشان و غَوی؟ | |
۴۱۱ | از دِگَر خوبانْ تو اَفْزون نیستی | گفت خامُش چون تو مَجنون نیستی | |
۴۱۲ | هر کِه بیدار است او در خوابتَر | هست بیداریش از خوابَش بَتَر | |
۴۱۳ | چون به حَق بیدار نَبْوَد جانِ ما | هست بیداری چو دَرْبَنْدانِ ما | |
۴۱۴ | جانْ همه روز از لَگدکوبِ خیال | وَزْ زیان و سود، وَزْ خَوْفِ زَوال | |
۴۱۵ | نی صَفا میمانَدَش، نی لُطْف و فَر | نی به سویِ آسْمانْ راهِ سَفَر | |
۴۱۶ | خُفته آن باشد که او از هر خیال | دارد اومید و کُند با او مَقال | |
۴۱۷ | دیو را چون حور بینَد او به خواب | پس زِ شَهوت ریزد او با دیوْ آب | |
۴۱۸ | چون که تُخمِ نَسل را در شوره ریخت | او به خویش آمد، خیال از وِیْ گُریخت | |
۴۱۹ | ضَعفِ سَر بینَد از آن و تَنْ پَلید | آه از آن نَقْشِ پَدیدِ ناپَدید | |
۴۲۰ | مُرغْ بر بالا و زیرْ آن سایهاَش | میدَوَد بر خاکْ پَرّانْ مُرغْوَش | |
۴۲۱ | اَبْلَهی صَیّادِ آن سایه شود | میدَوَد چَندان که بیمایه شود | |
۴۲۲ | بیخَبَر کان عکسِ آن مُرغِ هواست | بیخَبَر که اَصْلِ آن سایه کجاست | |
۴۲۳ | تیر اَنْدازد به سویِ سایه او | تَرکَشَش خالی شود از جُست و جو | |
۴۲۴ | تَرکَشِ عُمرَش تَهی شُد، عُمر رَفت | از دَویدنْ در شکارِ سایه تَفْت | |
۴۲۵ | سایۀ یَزدان چو باشد دایهاَش | وا رَهانَد از خیال و سایهاَش | |
۴۲۶ | سایۀ یَزدان بُوَد بندهیْ خدا | مُرده او زین عالَم و زندهیْ خدا | |
۴۲۷ | دامَنِ او گیر زوتَر بیگُمان | تا رَهی در دامَنِ آخِرْ زمان | |
۴۲۸ | کَیْفَ مَدَّ الظِلَّ نَقْشِ اَوْلیاست | کو دلیلِ نورِ خورشیدِ خداست | |
۴۲۹ | اَنْدَرین وادی مَرو بی این دلیل | لا اُحِبُّ اَلْآفِلین گو چون خَلیل | |
۴۳۰ | رو زِ سایه، آفتابی را بِیاب | دامَنِ شَهْ شَمسِ تبریزی بِتاب | |
۴۳۱ | رَهْ ندانی جانِبِ این سور و عُرْس | از ضیاءُ اَلْحَقْ حُسامُ اَلدّین بِپُرس | |
۴۳۲ | وَرْ حَسَد گیرد تو را در رَهْ گِلو | در حَسَد اِبْلیس را باشد غُلو | |
۴۳۳ | کو زِ آدم نَنگ دارد از حَسَد | با سَعادت جنگ دارد از حَسَد | |
۴۳۴ | عَقْبهیی زینْ صَعْبتَر در راه نیست | ای خُنُک آن کِشْ حَسَد هَمراه نیست | |
۴۳۵ | این جَسَد خانهیْ حسد آمد، بِدان | کَزْ حَسَد آلوده باشد خانْدان | |
۴۳۶ | گَر جَسَد خانهیْ حَسَد باشد وَلیک | آن جَسَد را پاک کرد اَللّهْ نیک | |
۴۳۷ | طَهِّرا بَیْتی بیانِ پاکی است | گنجِ نور است اَرْ طِلِسْمَش خاکی است | |
۴۳۸ | چون کُنی بر بیحَسَد مَکْر و حَسَد | زان حَسَد دل را سیاهیها رَسَد | |
۴۳۹ | خاک شو مَردانِ حَق را زیرِ پا | خاک بر سَر کُن حَسَد را هَمچو ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!