مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۲ – حِکایَتِ کافِری که گُفتَندَش در عَهْدِ اَبا یَزید که مُسلمان شو و جواب گفتنِ او ایشان را

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
در زمان عارف نامی، بایزید بسطامی، کافری را یک مسلمان نصیحت کرد که چه قدر خوب می‌شود اگر تو به دین اسلام رویْ بیاوری تا نجات پیدا کنی و سَروَر همه شوی. کافر به مسلمان گفت که: “اگر ایمان این چیزی هست که عارفِ شما بایزید دارد، من طاقت و تحمل آن را ندارم و فراتر از توان من است. من اگرچه ایمان ندارم ولی به ایمان بایزید ایمان دارم. ایمانی که من دارم از ایمان همه برتر است. من در باطن و نهانم به او ایمان دارم هرچند مهر محکمی بر دهانم است. اما اگر ایمان این چیزی است که شما دارید، نه میلی به آن دارم و نه اشتهایی نسبت به آن. کسی که میل فراوانی به ایمان آوردن داشته باشد، اگر رفتار و گفتار شما را ببیند، میلش از بین می‌رود. چون ایمان ظاهری و لفظی شما را می‌بیند ولی هیچ معنایی در پشت آن پیدا نمی‌کند. ایمان شما درست مانند بیابان بی‌آب و علف است. اگر کسی به ایمانی که شماها دارید نگاه کند، عشق او نسبت به ایمان از بین می‌رود.”