مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۴۳ – حِکایَتِ آن مُوذِّنِ زشت آواز که در کافِرِسْتان بانگِ نماز داد و مَردِ کافِری او را هَدیه داد

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

مُؤذِّن زشت آوازی با صدای بلند در محله کافرها اذان می‌گفت. هرچند به او می‌گفتند که اذان نگو چون باعث جنگ و درگیری می‌شود او گوش نمی‌کرد و به کار خود ادامه داد در حالی که مردم نگران ایجاد فتنه‌ای بودند. در این بین روزی یکی از کافران با تعدادی هدیه آمد. هدیه‌های او شامل لباس فاخر و شمع و حلوا بود و پرسید که این مُؤذِّن کجاست که صدای او باعث راحتی ما شده است. مردم به او گفتند که با او چه کار داری؟ صدای او خیلی زشت است. او گفت که دختری زیبا دارم که آرزو داشت مومن شود. هرچند ما او را نصیحت می‌کردیم فایده نداشت و این فکر از سر او بیرون نمی‌رفت. مِهر ایمان در دل او رفته بود و من از ناراحتی همانند عود شده بودم و این غم برای من همانند آتشدان. دائم در عذاب و ناراحتی بودم که نکند به این کار دست بزند. هیچ چاره‌ای نداشتم تا اینکه این مُؤذِّن شروع به اذان گفتن کرد. دخترم با شنیدن آن پرسید که این صدای زشت از کیست؟ من در تمام عمرم چنین صدای زشتی نشنیده بودم. خواهرش گفت که این صدای اذان مسلمانان و شعار مومنان است. آن دختر باورش نشد و از یک نفر دیگر هم پرسید و او هم تایید کرد. وقتی که مطمئن شد که این صدای اذان است، رنگ و رویش زرد شد و دل او نسبت به مسلمانی سرد شد. به این ترتیب من از اضطراب مسلمان شدن دخترم آسوده شدم و دیشب راحت خوابیدم. به همین دلیل می‌گویم که صدای او برای من راحتی آورده است و برای او هدیه آورده‌ام. وقتی که او را دید هدیه را به او داد و گفت که تو مرا نجات دادی. با لطفی که در حق من کردی مرا برای همیشه دستگیری کردی. اگر ثروت زیادی داشتم دهان تو را پر از طلا می‌کردم.