مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۸ – شِکایَت گفتنِ پیرمَرد به طَبیب از رَنْجوری‌ها و جواب گفتنِ طَبیبْ او را

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

پیرمردی پیش پزشک رفت و گفت: حافظه‌ام ضعیف شده است. پزشک گفت: به علتِ پیری است. پیر: چشم‌هایم هم خوب نمی‌بیند. پزشک: ای پیر کُهن، علت آن پیری است. پیر: پشتم خیلی درد می‌کند. پزشک: ای پیرمرد لاغر این هم از پیری است. پیر: هرچه می‌خورم برایم خوب نیست. طبیب گفت: ضعف معده هم از پیری است. پیر گفت: وقتی نفس می‌کشم نفسم می گیرد. پزشک: تنگی نفس هم از پیری است وقتی فرا می‌رسد صدها مرض می‌آید. پیرمرد بیمار خشمگین شد و فریاد زد: ای احمق تو از علم طب همین جمله را آموختی؟! مگر عقل نداری و نمی‌دانی که خدا هر دردی را درمانی داده است. تو خرِ احمق از بی‌عقلی در جا مانده‌ای. پزشک آرام گفت: ای پدر عمر تو از شصت بیشتر است. این خشم و غضب تو هم از پیری است. همه اعضای وجودت ضعیف شده صبر و حوصله‌ات ضعیف شده است. تو تحمل شنیدن دو جمله حرف حق را نداری. همه پیرها چنین هستند. به غیر پیران حقیقت.

#شرح_مثنوی

تفاوت مسجد حقیقی که دل اولیا و مردان خداست با مسجد ظاهر و عدم درک تفاوت این دو توسط نادان ها

آدم های احمق نسبت به مسجد تعظیم و تکریم کننده هستند ولی صاحبدلان را به سختی آزار می دهند.
ای احمق ها, مسجد (و همه عبادتگاهها), صورت و ظاهر هستند و مسجد حقیقی دل انسان های کامل و بزرگان معرفت است.
مسجدی که در باطن اولیا است, خداوند در آنجا حضور دارد و محل سجده واقعی آنجا است.
تا وقتی که دل مردان خدا دچار رنج و محنت نشود, خداوند هیچ ملتی را رسوا نمی کند.