مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۷ – بیانِ حالِ خودپَرَستان و ناشُکران در نِعْمَتِ وجودِ اَنْبیا و اَوْلیا عَلَیْهِمُ السَّلام
| ۳۰۶۷ | هر کِه زایشان گفت از عَیْب و گناه | وَزْ دلِ چون سنگ، وَزْ جانِ سیاه | |
| ۳۰۶۸ | وَزْ سَبُک‌داریِّ فَرمان‌هایِ او | وَزْ فَراقَت از غَمِ فردایِ او | |
| ۳۰۶۹ | وَزْ هَوَس، وَزْ عشقِ این دنیایِ دون | چون زنانْ مَر نَفَس را بودن زَبون | |
| ۳۰۷۰ | وان فَرار از نکته‌هایِ ناصِحان | وان رَمیدن از لِقایِ صالِحان | |
| ۳۰۷۱ | با دل و با اَهْلِ دلْ بیگانگی | با شَهانْ تَزویر و روبَهْ‌شانگی | |
| ۳۰۷۲ | سیر چَشمان را گدا پِنْداشتن | از حَسَدْشان خُفْیه دشمن داشتن | |
| ۳۰۷۳ | گَر پَذیرد چیز، تو گویی گداست | وَرْنه، گویی زَرْق و مَکْر است و دَغاست | |
| ۳۰۷۴ | گَر دَرآمیزَد، تو گویی طامِع است | وَرْنه، گویی در تکَبُّر مولَع است | |
| ۳۰۷۵ | یا مُنافق‌وار عُذْر آری که من | مانده‌ام در نَفْقهٔ فرزند و زَن | |
| ۳۰۷۶ | نه مرا پَروایِ سَر خاریدن است | نه مرا پَروایِ دینْ وَرْزیدن است | |
| ۳۰۷۷ | ای فُلان ما را به هِمَّت یاد دار | تا شَویم از اَوْلیا پایانِ کار | |
| ۳۰۷۸ | این سُخَن نی هم زِ دَرد و سوز گفت | خوابْناکی هَرْزه گفت و باز خُفت | |
| ۳۰۷۹ | هیچ چاره نیست از قوتِ عِیال | از بُنِ دندان کُنم کَسْبِ حَلال | |
| ۳۰۸۰ | چه حَلال ای گشته از اَهْلِ ضَلال؟ | غَیرِ خونِ تو نمی‌بینم حَلال | |
| ۳۰۸۱ | از خدا چاره‌سْتَش و از قوتْ نی | چاره‌ش است از دین و از طاغوت نی | |
| ۳۰۸۲ | ای کِه صَبرت نیست از دنیایِ دون | صَبر چون داری زِ نِعْمَ الْماهِدون؟ | |
| ۳۰۸۳ | ای کِه صَبرت نیست از ناز و نَعیم | صَبر چون داری از اَللهِ کَریم؟ | |
| ۳۰۸۴ | ای کِه صَبرت نیست از پاک و پَلید | صَبر چون داری ازان کین آفرید؟ | |
| ۳۰۸۵ | کو خلیلی کو بُرون آمد زِ غار | گفت هٰذا رَبِّ، هان کو کِردگار؟ | |
| ۳۰۸۶ | من نخواهم در دو عالَم بِنْگَریست | تا نبینم این دو مَجْلِس آنِ کیست | |
| ۳۰۸۷ | بی‌تَماشایِ صِفَت‌هایِ خدا | گَر خورَم نان، در گِلو مانَد مرا | |
| ۳۰۸۸ | چون گُوارَد لُقْمه بی‌دیدارِ او؟ | بی‌تَماشایِ گُل و گُلْزارِ او؟ | |
| ۳۰۸۹ | جُز بر اومیدِ خدا زین آب و خَور | کی خورَد یک لحظه غیرِ گاو و خَر؟ | |
| ۳۰۹۰ | آن کِه کَآلْاَنْعامْ بُد بَل هُم اَضَلّ | گَرچه پُر مَکْر است آن گَنده‌بَغَل | |
| ۳۰۹۱ | مَکْرِ او سَرزیر و او سَرزیر شُد | روزگارک بُرد و روزَش دیر شُد | |
| ۳۰۹۲ | فِکْرگاهَش کُند شُد، عقلَش خَرِف | عُمر شُد، چیزی ندارد چون اَلِف | |
| ۳۰۹۳ | آنچه می‌گوید دَرین اندیشه‌ام | آن هم از دَستانِ آن نَفْس است هم | |
| ۳۰۹۴ | وآنچه می‌گوید غَفور است و رَحیم | نیست آن جُز حیلهٔ نَفْسِ لَئیم | |
| ۳۰۹۵ | ای زِ غَم مُرده که دست از نان تَهی‌ست | چون غَفور است و رَحیم، این تَرس چیست؟ |
دکلمه_مثنوی
دمتون گرم به کارتون ادامه بدین از وقتی که کانالتونو دارم تازه فهمیدن شعر چه لذتی داره