مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۶ – قَصْد کردنِ غُزان به کُشتنِ یک مَردی تا آن دِگَر بِتَرسَد
| ۳۰۵۴ | آن غُزانِ تُرکِ خون‌ریز آمدند | بَهرِ یَغْما بر دِهی ناگَه زَدند |
| ۳۰۵۵ | دو کَس از اَعْیانِ آن دِهْ یافتند | در هَلاکِ آن یکی بِشْتافتند |
| ۳۰۵۶ | دستْ بَسْتَندَش که قُربانَش کُنند | گفت ای شاهان و اَرکانِ بُلند |
| ۳۰۵۷ | در چَهِ مَرگَم چرا می‌اَفْکَنید؟ | از چه آخِر تشنهٔ خونِ مَنید؟ |
| ۳۰۵۸ | چیست حِکْمَت؟ چه غَرَض در کُشتَنَم؟ | چون چُنین دَرویشَم و عُریان‌تَنَم؟ |
| ۳۰۵۹ | گفت تا هَیْبَت بَرین یارت زَنَد | تا بِتَرسَد او و زَر پیدا کُند |
| ۳۰۶۰ | گفت آخِر او زِ من مِسْکین‌تَر است | گفت قاصِد کرده است، او را زَر است |
| ۳۰۶۱ | گفت چون وَهْم است ما هر دو یکیم | در مَقامِ اِحْتِمال و در شَکیم |
| ۳۰۶۲ | خود وِرا بُکْشید اَوَّل ای شَهان | تا بِتَرسَم من، دَهَم زَر را نِشان |
| ۳۰۶۳ | پس کَرَم‌هایِ الهی بین که ما | آمدیم آخِر زمان در اِنْتِها |
| ۳۰۶۴ | آخِرینِ قَرن‌ها پیش از قُرون | در حَدیث است آخِرونَ السّابِقون |
| ۳۰۶۵ | تا هَلاکِ قَوْمِ نوح و قَوْمِ هود | عارِضِ رَحمَت به جانِ ما نِمود |
| ۳۰۶۶ | کُشت ایشان را، که ما تَرسیم ازو | وَرْ خود این بَرعکس کردی، وایِ تو |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!