مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۲۴ – حِکایَتِ خرگوشان که خرگوشی راپیشِ پیل فرستادند که بگو که من رَسولِ ماهِ آسمانَم پیشِ تو که ازین چَشمه آب حَذَر کُن چُنان که در کتابِ کَلیله تمام گفته است
| ۲۷۳۹ | این بِدان مانَد که خرگوشی بِگُفت | من رَسولِ ماهَم و با ماهْ جُفْت | |
| ۲۷۴۰ | کَزْ رَمه‌یْ پیلانْ بر آن چَشمه‌یْ زُلال | جُمله نَخْچیران بُدَند اَنْدَر وَبال | |
| ۲۷۴۱ | جُمله مَحْروم و زِ خَوْفْ از چَشمه دور | حیله‌یی کردند چون کَم بود زور | |
| ۲۷۴۲ | از سَرِ کُهْ بانگ زد خرگوشِ زال | سویِ پیلانْ در شبِ غُرِّه‌یْ هِلال | |
| ۲۷۴۳ | که بیا رابِعْ عَشَر ای شاهْ‌پیل | تا دَرونِ چَشمه یابی این دلیل | |
| ۲۷۴۴ | شاه‌پیلا من رَسولَم پیش بیست | بر رَسولانْ بَند و زَجْر و خشم نیست | |
| ۲۷۴۵ | ماه می‌گوید که ای پیلان رَوید | چَشمه آنِ ماست زین یک سو شَوید | |
| ۲۷۴۶ | وَرْنَه من تان کور گَردانَم سِتَم | گفتم از گَردنْ بُرون انداختم | |
| ۲۷۴۷ | تَرکِ این چَشمه بگویید و رَوید | تا زِ زَخْمِ تیغِ مَهْ ایمِن شَوید | |
| ۲۷۴۸ | نَکْ نِشان آن است کَنْدَر چَشمه ماه | مُضْطَرِب گردد زِ پیلِ آبْ‌خواه | |
| ۲۷۴۹ | آن فُلان شب حاضِر آ ای شاهْ‌پیل | تا دَرونِ چَشمه یابی زین دلیل | |
| ۲۷۵۰ | چون که هفت و هشت از مَهْ بُگْذَرید | شاهْ‌پیل آمد زِ چَشمه می‌چَرید | |
| ۲۷۵۱ | چون که زد خُرطومْ پیلْ آن شب درآب | مُضْطَرِب شُد آب و مَهْ کرد اِضْطِراب | |
| ۲۷۵۲ | پیلْ باور کرد از وِیْ آن خِطاب | چون دَرونِ چَشمه مَهْ کرد اِضْطِراب | |
| ۲۷۵۳ | ما نه زان پیلانِ گولیم ای گروه | کِاضْطِرابِ ماه آرَدْمانْ شِکوه | |
| ۲۷۵۴ | اَنْبیا گفتند آوَه پَندِ جان | سَخت‌تَر کرد ای سَفیهان بَنْدَتان |
#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
“چشمۀ ماه”، “حیله خرگوش در ترساندن فیل ها”
فیل ها چشمه ساری را تصرف کرده بودند و خود از آب آن می آشامیدند و حیوانات دیگر از ترس آنها، تشنه می ماندند.
خرگوش زیرکی چاره اندیشی کرد و حیله ای بکار بست و ادعای پیامبری کرد و گفت:
” ماه خداست و من از سوی او برای راهنمایی شما حیوانات آمده ام!”
برخاست و پیش فیل ها رفت و گفت:
“ماه می گوید آن چشمه سار مال من است پس هرگز به سوی آن نروید و گرنه من همه شما را کور می کنم. اینک من پیام رسان هستم و پیام ماه را به شما رساندم. زود آن چشمه را رها کنید و گرنه بر شما غضب می کند و نشانه غضب ماه این است که در شب بدر (شب چهاردهم ماه) آن چنان مضطرب می گردد که بالا و پایین می آید.”
پادشاه فیل ها شب بدر، کنار آن چشمه آمد. و هنگامی که خرطوم خود را آب چشمه زد، آب در نوسان افتاد، و عکس ماه نیز به جنبش و نوسان افتاد. وقتی که فیل آن وضع را دید سخن خرگوش را پذیرفت و همه فیل ها از ترس، از آن چشمه دور شدند.
بله بسیار عالی
يک پیشنهاد دارم در صورت امکان به تطبیق آن با اسطوره های ملی و جهانی نیز پرداخته شود.
سلام به شما. ترجیح ما این است که کاربران با اعلام نظرات خود به غنی تر شدن مطالب سایت کمک کنند و این ارتباط دو طرفه باشد.
سلام.وبسایتتون خیلی خوب و مفیده.به کارتون ادامه بدین
ممنون اطلاعات مفید و خوبی بود
چه شعر زیبایی!