مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۱ – بَیانِ آن که حَقْ تَعالی هرچه داد و آفرید از سَماوات و اَرَضین و اَعْیان و اَعْراض همه به اِسْتِدْعایِ حاجَت آفرید خود را مُحتاجِ چیزی باید کردن تا بِدَهَد که اَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ اِضْطِرار گواهِ اِسْتِحْقاق است

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی

همه مشکلات ما ناشی از احساس پُری است. اینکه فکر می کنیم کسی هستیم و فضیلتی داریم و خوبی و نیکی ای.
نعل باژگونه است. اگر خود را بی نوا ندانیم به دنبال ثروت نخواهیم بود و اگر تشنه نباشیم، آب نمی جوییم.
اگر خود را فاضل و دانا بدانیم هیچگاه سراغ آموختن نمی رویم و اگر خود را خوب بدانیم به پاک کردن بدی هامان همت نمی گماریم. تا زمانی که عجز را در خود نبینیم، توفیق خدا را هم نخواهیم یافت.