مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۰ – دیدنِ خواجه غُلامِ خود را سِپید و ناشِناختن که اوست و گفتن که غُلامِ مرا تو کُشته‌یی خونَت گرفت و خدا تو را به دستِ من انداخت
| ۳۱۷۸ | خواجه از دورَش بِدید و خیره مانْد | از تَحَیُّر اَهْلِ آن دِهْ را بِخوانْد | |
| ۳۱۷۹ | راویه‌یْ ما اُشتُرِ ما هست این | پَس کجا شُد بَندهٔ زَنگی‌جَبین؟ | |
| ۳۱۸۰ | این یکی بَدْری‌ست می‌آید زِ دور | می‌زَنَد بر نورِ روز از روشْ نور | |
| ۳۱۸۱ | کو غُلامِ ما؟ مگر سَرگَشته شُد؟ | یا بِدو گُرگی رَسید و کُشته شُد؟ | |
| ۳۱۸۲ | چون بِیامَد پیشْ گُفتَش کیستی؟ | از یَمَن زادیّ و یا تُرکیسْتی؟ | |
| ۳۱۸۳ | گو غُلامَم را چه کردی؟ راست گو | گَر بِکُشتی وانِما حیلَت مَجو | |
| ۳۱۸۴ | گفت اگر کُشتم به تو چون آمدم؟ | چون به پایِ خود دَرین خونْ آمدم؟ | |
| ۳۱۸۵ | کو غُلامِ من؟ بِگفت اینک مَنَم | کرد دستِ فَضْلِ یَزدانْ روشَنَم | |
| ۳۱۸۶ | هی چه می‌گویی؟ غُلامِ من کجاست؟ | هین نخواهی رَسْت از من جُز به راست | |
| ۳۱۸۷ | گفت اسرارِ تو را با آن غُلام | جُمله وا گویَم یکایک من تمام | |
| ۳۱۸۸ | زان زمانی که خریدی تو مرا | تا به اکنون باز گویم ماجَرا | |
| ۳۱۸۹ | تا بِدانی که همانَم در وجود | گَرچه از شَبْدیزِ من صُبْحی گُشود | |
| ۳۱۹۰ | رَنگْ دیگر شُد وَلیکِن جانِ پاک | فارغ از رنگ است و از اَرْکان و خاک | |
| ۳۱۹۱ | تَنْ‌شِناسانْ زود ما را گُم کُنند | آبْ‌نوشانْ تَرکِ مَشک و خُم کُنند | |
| ۳۱۹۲ | جانْ‌شِناسانْ از عَدَدها فارغ‌اَند | غَرقهٔ دریایِ بی‌چونَنْد و چند | |
| ۳۱۹۳ | جان شو و از راهِ جانْ جان را شِناس | یارِ بینِش شو نه فرزندِ قیاس | |
| ۳۱۹۴ | چون مَلَک با عقل یک سَررِشْته‌اند | بَهرِ حِکْمَت را دو صورت گشته‌اند | |
| ۳۱۹۵ | آن مَلَک چون مُرغْ بال و پَر گرفت | وین خِرَد بُگْذاشت پَرّ و فَر گرفت | |
| ۳۱۹۶ | لاجَرَم هر دو مُناصِر آمدند | هر دو خوش رو پُشتِ همدیگر شُدند | |
| ۳۱۹۷ | هم مَلَکْ هم عقلْ حَق را واجِدی | هر دو آدم را مُعین و ساجِدی | |
| ۳۱۹۸ | نَفْس و شَیْطان بود زَاوَّل واحِدی | بوده آدم را عَدوّ و حاسِدی | |
| ۳۱۹۹ | آن کِه آدم را بَدَن دید او رَمید | وان کِه نورِ مُؤتَمَن دید او خَمید | |
| ۳۲۰۰ | آن دو دیده‌روشَنان بودند ازین | وین دو را دیده ندیده غَیرِ طین | |
| ۳۲۰۱ | این بَیان اکنون چو خَر بر یَخْ بِمانْد | چون نَشایَد بر جُهود اِنْجیل خوانْد | |
| ۳۲۰۲ | کِی تَوان با شیعه گفتن از عُمَر؟ | کِی تَوان بَربَط زدن در پیشِ کَر؟ | |
| ۳۲۰۳ | لیک گَر در دِهْ به گوشه یک کَس است | های و هویی که بَرآوَرْدَم بَسْ است | |
| ۳۲۰۴ | مُسْتَحِقِّ شرح را سَنگ و کُلوخ | ناطِقی گردد مُشَرِّح با رُسوخ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!