مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۴۹ – مَشکِ آن غُلام ازغَیْب پُر آب کردن به مُعْجزه و آن غُلامِ سیاه را سِپیدرو کردن به اِذْنِ اللهِ تَعالیٰ
| ۳۱۶۴ | ای غُلام اکنون تو پُر بین مَشکِ خَود | تا نگویی درشِکایَت نیک و بَد | |
| ۳۱۶۵ | آن سِیَه حیران شُد از بُرهانِ او | می‌دَمید از لامَکانْ ایمانِ او | |
| ۳۱۶۶ | چَشمه‌یی دید از هوا ریزان شُده | مَشکِ او روپوشِ فیضِ آن شُده | |
| ۳۱۶۷ | زان نَظَر روپوش‌ها هم بَر دَرید | تا مُعَیَّن چَشمهٔ غَیْبی بِدید | |
| ۳۱۶۸ | چَشم‌ها پُر آب کرد آن دَمْ غُلام | شُد فراموشَش زِ خواجه وَزْ مُقام | |
| ۳۱۶۹ | دست و پایَش مانْد از رفتن به راه | زَلْزَله اَفْکَند در جانَش اِلٰه | |
| ۳۱۷۰ | باز بَهرِ مَصْلَحَت بازش کَشید | که به خویش آ باز رو ای مُسْتَفید | |
| ۳۱۷۱ | وَقتِ حیرت نیست حیرت پیشِ توست | این زمان در رَهْ دَر آ چالاک و چُست | |
| ۳۱۷۲ | دستهایِ مُصْطَفیٰ بر رو نَهاد | بوسه‌هایِ عاشقانه بَسْ بِداد | |
| ۳۱۷۳ | مُصْطَفیٰ دستِ مُبارک بر رُخَش | آن زمان مالید و کرد او فَرُّخَش | |
| ۳۱۷۴ | شُد سپیدْ آن زَنگی و زاده‌یْ حَبَش | هَمچو بَدْر و روزِ روشنْ شُد شَبَش | |
| ۳۱۷۵ | یوسُفی شُد در جَمال و در دَلال | گفتش اکنون رو به دِه واگویْ حال | |
| ۳۱۷۶ | او هَمی‌شُد بی سَر و بی پایْ مَست | پایْ می‌نَشْناخت در رفتن زِ دست | |
| ۳۱۷۷ | پس بِیامَد با دو مَشکِ پُر رَوان | سویِ خواجه از نواحی کاروان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!