مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۰ – حِکایَت آن فَقیه با دَستارِ بزرگ و آن کِه بِرْبود دَستارَش و بانگ می‌زد که باز کُن بِبین که چه می‌بَری آن گَه بِبَر

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

یک فقیه نما برای آنکه عمامه اش را از آن چیزی که هست بزرگتر نشان دهد و آدم های ساده را با آن گول بزند و بگوید من مقام والایی دارم، مقداری پارچه کهنه در آن پیچید و صبح با وقاری زیاد به طرف مسجد رفت. از قضا همان موقع دزدی در تاریکی کوچه کمین گذاشته بود تا به مردم حمله کند و اموال آنها را بدزدد. دزد وقتی که آن فقیه را با آن عمامه بزرگ دید به خیال آنکه کالایی نفیس زیر آن است به او حمله کرد و عمامه اش را دزدید و فرار کرد. آن فقیه فریاد زد که آن چیزی را که دزیده ای باز کن و ببین داخل آن چه چیزی است و اگر با ارزش بود آن را ببر. آن دزد در هنگام دویدن متوجه شد که محتویات عمامه بر روی زمین می ریزد و وقتی که دقت کرد متوجه شد که تکه های پارچه کهنه است. وقتی متوجه شد چه چیزی دزدیده است آن را پرت کرد و رفت.