مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۱ – نَصیحتِ دنیا اَهْل دنیا را به زبانِ حال و بیوَفاییِ خود را نِمودن به وفا طَمَع دارندگان ازو
۱۵۹۱ | گفت بِنْمودم دَغَل لیکِن تورا | از نَصیحت باز گفتم ماجَرا | |
۱۵۹۲ | هم چُنین دنیا اگر چه خوش شِکُفت | بانگ زَد هم بیوَفایی خویش گفت | |
۱۵۹۳ | اَنْدَرین کَوْن و فساد ای اوْستاد | آن دَغَل کَوْن و نَصیحَت آن فَساد | |
۱۵۹۴ | کَوْن میگوید بیا من خوشپِیاَم | وآن فَسادش گفته رو من لا شیاَم | |
۱۵۹۵ | ای زِ خوبیِّ بهاران لبْ گَزان | بِنْگَر آن سَردیّ و زَردیِّ خزان | |
۱۵۹۶ | روز دیدی طَلْعَتِ خورشیدْ خوب | مرگِ او را یاد کُن وَقتِ غروب | |
۱۵۹۷ | بَدْر را دیدی بَرین خوش چارْ طاق | حَسرَتَش را هم بِبین اَنْدَر مُحاق | |
۱۵۹۸ | کودکی از حُسن شُد مولایِ خَلق | بَعدِ فَردا شُد خَرِفْ رُسوایِ خَلْق | |
۱۵۹۹ | گَر تَنِ سیمینْتَنان کَردَت شِکار | بَعْدِ پیری بین تَنی چون پَنبهزار | |
۱۶۰۰ | ای بِدیده لوتهایِ چَرب خیز | فَضْلهٔ آن را بِبین در آبْریز | |
۱۶۰۱ | مَر خَبَث را گو که آن خوبیت کو | بر طَبَق آن ذوق و آن نَغْزیّ و بو؟ | |
۱۶۰۲ | گوید او آن دانه بُد من دامِ آن | چون شُدی تو صَید شُد دانه نَهان | |
۱۶۰۳ | بَسْ انامِل رَشکِ اُستادان شُدَه | در صِناعَت عاقِبَت لَرْزان شُده | |
۱۶۰۴ | نَرگسِ چَشمِ خُمارِ هَمچو جان | آخِر اَعْمَش بین و آب از وِیْ چَکان | |
۱۶۰۵ | حَیْدَری کَنْدَر صَفِ شیران رَوَد | آخِر او مَغْلوبِ موشی میشود | |
۱۶۰۶ | طَبْعِ تیزِ دوربینِ مُحْتَرِف | چون خَرِ پیرش بِبین آخِر خَرِف | |
۱۶۰۷ | زُلْفِ جَعْدِ مُشکبارِ عَقلبَر | آخِرا چون دُمِّ زشتِ خِنْگِ خَر | |
۱۶۰۸ | خوش بِبین کَوْنَش زِ اَوَّل باگُشاد | واخِر آن رُسواییاَش بین و فَساد | |
۱۶۰۹ | زان که او بِنْمود پیدا دام را | پیش تو بَر کَنْد سَبْلَت خام را | |
۱۶۱۰ | پَس مگو دنیا به تَزویرَم فَریفت | وَرْنه عقلِ من زِ دامَش میگُریخت | |
۱۶۱۱ | طَوْقِ زَرّین و حَمایِل بین هَله | غُلّ و زنجیری شُدهست و سِلْسِله | |
۱۶۱۲ | هم چُنین هر جُزوِ عالم میشُمَر | اَوَّل و آخِر دَرآرَش در نَظَر | |
۱۶۱۳ | هر کِه آخربینتَر او مَسْعودتَر | هر کِه آخُربینتَر او مُطْرودتَر | |
۱۶۱۴ | رویِ هر یک چون مَهِ فاخِر بِبین | چون که اَوَّل دیده شُد آخِر بِبین | |
۱۶۱۵ | تا نباشی هَمچو اِبْلیس اَعْوَری | نیم بینَد نیم نی چون اَبْتَری | |
۱۶۱۶ | دید طینِ آدم و دینَش نَدید | این جهان دید آن جهانْبینَش نَدید | |
۱۶۱۷ | فَضْلِ مَردان بر زنانْ ای بو شُجاع | نیست بَهرِ قُوَّت و کَسْب و ضیاع | |
۱۶۱۸ | وَرْنه شیر و پیل را بر آدمی | فَضْل بودی بَهرِ قُوَّت ای عَمی | |
۱۶۱۹ | فَضْلِ مَردان بر زَن ای حالیپَرَست | زان بُوَد که مَردْ پایان بینتَرست | |
۱۶۲۰ | مَرد کَنْدَر عاقِبَتبینی خَم است | او زِ اَهْلِ عاقِبَت چون زن کَم است | |
۱۶۲۱ | از جهان دو بانگ میآید به ضِد | تا کُدامین را تو باشی مُسْتَعِد | |
۱۶۲۲ | آن یکی بانگَش نُشورِ اَتْقیا | وان یکی بانگَشْ فَریبِ اَشْقیا | |
۱۶۲۳ | من شِکوفهیْ خارم ای خوش گرمْ دار | گُل بِریزد من بِمانَم شاخِ خار | |
۱۶۲۴ | بانگِ اِشْکوفَهش که اینک گُلفُروش | بانگِ خارِ او که سویِ ما مَکوش | |
۱۶۲۵ | این پَذیرفتی بِمانْدی زان دِگَر | که مُحِبْ از ضِدِّ مَحْبوب است کَر | |
۱۶۲۶ | آن یکی بانگْ این که اینک حاضِرَم | بانگِ دیگر بِنْگَر اَنْدَر آخِرَم | |
۱۶۲۷ | حاضریام هست چون مَکْر و کَمین | نَقْشِ آخِر ز آیِنهیْ اَوَّل بِبین | |
۱۶۲۸ | چون یکی زین دو جَوال اَنْدَر شُدی | آن دِگَر را ضِدّ و نا دَرخَور شُدی | |
۱۶۲۹ | ای خُنُک آن کو زِ اَوَّل آن شَنید | کِشْ عُقول و مَسْمَعِ مَردان شَنید | |
۱۶۳۰ | خانه خالی یافت و جا را او گرفت | غَیْرِ آنَش کَژْ نِمایَد یا شِگِفت | |
۱۶۳۱ | کوزهیی نو کو به خود بَوْلی کَشید | آن خَبَث را آبْ نَتْوانَد بُرید | |
۱۶۳۲ | در جهان هر چیزْ چیزی میکَشَد | کُفرْ کافِر را و مُرشِد را رَشَد | |
۱۶۳۳ | کَهْرُبا هم هست و مِقْناطیس هست | تا تو آهن یا کَهی آیی به شَسْت | |
۱۶۳۴ | بُرد مِقْناطیسَت اَرْ تو آهنی | وَرْ کَهی بر کَهْرُبا بَرمیتَنی | |
۱۶۳۵ | آن یکی چون نیست با اَخْیارْ یار | لاجَرَم شُد پَهلویِ فُجّارْ جار | |
۱۶۳۶ | هست موسی پیشِ قِبْطی بَسْ ذَمیم | هست هامانْ پیشِ سِبْطی بس رَجیم | |
۱۶۳۷ | جانِ هامانْ جاذبِ قِبْطی شُده | جانِ موسی طالِبِ سِبْطی شُده | |
۱۶۳۸ | مَعْدهٔ خَر که کَشَد در اِجْتِذاب | مَعْدهٔ آدم جَذوبِ گندمْ آب | |
۱۶۳۹ | گَر تو نَشْناسی کسی را از ظَلام | بِنْگَر او را کوش سازیدهست اِمام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!