مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۲ – بَیان آن کِه عارف را غذاییست از نورِ حَق که اَبیتُ عِنْدَ رَبَّی یُطْعِمُنی وَ یَسْقینی وَ قَوْلُهُ اَلْجوعُ طَعامُ اللهِ یُحیی بِه اَبْدانَ الصِّدّیقینَ اَیْ فِی الْجوعِ یَصِلُ طَعامُ‌اللهِ
| ۱۶۴۰ | زان که هر کُرِّه پی مادر رَوَد | تا بِدان جِنْسیَّتَش پیدا شود | |
| ۱۶۴۱ | آدمی را شیر از سینه رَسَد | شیرِ خَر از نیمِ زیرینه رَسَد | |
| ۱۶۴۲ | عَدْل قَسْامَست و قِسْمَت کَردنی‌ست | این عَجَب که جَبْر نیّ و ظُلْم نیست | |
| ۱۶۴۳ | جَبْر بودی کِی پشیمانی بُدی؟ | ظُلْم بودی کِی نگهبانی بُدی؟ | |
| ۱۶۴۴ | روزْ آخِر شُد سَبَق فَردا بُوَد | رازِ ما را روزْ کِی گُنْجا بُوَد؟ | |
| ۱۶۴۵ | ای بِکَرده اِعْتمادِ واثِقی | بَر دَم و بر چاپْلوسِ فاسقی | |
| ۱۶۴۶ | قُبّه‌یی بَر ساخْتَسْتی از حَباب | آخِر آن خیمه‌ست بَس واهی‌طَناب | |
| ۱۶۴۷ | زَرْق چون بَرق است و اَنْدَر نورِ آن | راه نَتوانَند دیدن رَهْ‌رُوان | |
| ۱۶۴۸ | این جهان و اَهْلِ او بی‌حاصل‌اَند | هر دو اَنْدَر بی‌وَفایی یک دل‌اَند | |
| ۱۶۴۹ | زادهٔ دنیا چو دنیا بی‌وَفاست | گَرچه رو آرَد به تو آن رو قَفاست | |
| ۱۶۵۰ | اَهْلِ آن عالَم چو آن عالَم زِ بَر | تا اَبَد در عَهْد و پیمانْ مُسْتَمِر | |
| ۱۶۵۱ | خود دو پیغمبر به هم کِی ضِد شُدند؟ | مُعجزات از همدِگَر کِی بِسْتَدند؟ | |
| ۱۶۵۲ | کِی شود پَژمُرده میوه‌یْ آن جهان؟ | شادیِ عقلی نَگَردد اَنْدُهان | |
| ۱۶۵۳ | نَفْسْ بی‌عَهْداست زان رو کُشتنی است | او دَنیّ و قِبله‌گاهِ او دَنی‌ست | |
| ۱۶۵۴ | نَفْس‌ها را لایِق است این اَنْجُمن | مُرده را دَرخور بُوَد گور و کَفَن | |
| ۱۶۵۵ | نَفس اگر چه زیرک است و خُرده‌دان | قِبله‌اَش دنیاست او را مُرده دان | |
| ۱۶۵۶ | آبِ وَحْیِ حَقْ بِدین مُرده رَسید | شُد زِ خاکِ مُرده‌یی زنده پَدید | |
| ۱۶۵۷ | تا نَیایَد وَحْی تو غِرِّه مَباش | تو بِدان گُلْگونهٔ طالَ بَقاش | |
| ۱۶۵۸ | بانگ و صیتی جو که آن خامِل نَشُد | تابِ خورشیدی که آن آفِل نَشُد | |
| ۱۶۵۹ | آن هُنرهایِ دَقیق و قال و قیل | قَوْمِ فِرعون‌اَند اَجَل چون آبِ نیل | |
| ۱۶۶۰ | رونَق و طاق و طُرُنْب و سِحْرَشان | گَرچه خَلْقان را کَشَد گَردن کَشان | |
| ۱۶۶۱ | سِحْرهای ساحِران دان جُمله را | مرگْ چوبی دان که آن گشت اَژدَها | |
| ۱۶۶۲ | جادُوی‌ها را همه یک لُقمه کرد | یک جهان پُر شب بُد آن را صُبح خَورْد | |
| ۱۶۶۳ | نور از آن خوردن نَشُد اَفْزون و بیش | بَلْ همان سانَست کو بوده‌ست پیش | |
| ۱۶۶۴ | در اثر افزون شد و در ذات نی | ذات را اَفْزونی و آفات نی | |
| ۱۶۶۵ | حَق زِ ایجادِ جهانْ اَفْزون نَشُد | آنچه اَوَّل آن نبود اکنون نَشُد | |
| ۱۶۶۶ | لیک اَفْزون گشت اَثَر ز ایجادِ خَلْق | در میانِ این دو اَفْزونی‌ست فَرق | |
| ۱۶۶۷ | هست اَفْزونی اَثَرِ اِظْهارِ او | تا پَدید آید صِفات و کارِ او | |
| ۱۶۶۸ | هست اَفْزونیِّ هر ذاتی دَلیل | کو بُوَد حادِثْ به عِلَّت‌ها عَلیل |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!