مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۹ – نوشتنِ آن غُلامْ قِصّهٔ شِکایَت نُقصانِ اِجْری سویِ پادشاه
| ۱۵۶۱ | قِصّه کوتَه کُن برایِ آن غُلام | که سویِ شَهْ بَر نوشته‌ست او پیام | |
| ۱۵۶۲ | قِصّه پُر جنگ و پُر هستیّ و کین | می‌فِرستَد پیشِ شاهِ نازنین | |
| ۱۵۶۳ | کالْبَد نامه‌ست اَنْدَر وِیْ نِگَر | هست لایِق شاه را؟ آن گَه بِبَر | |
| ۱۵۶۴ | گوشه‌یی رو نامه را بُگْشا بِخوان | بین که حَرفَش هست دَر خورْدِ شَهان؟ | |
| ۱۵۶۵ | گَر نباشد دَرخور آن را پاره کُن | نامهٔ دیگر نِویس و چاره کُن | |
| ۱۵۶۶ | لیکْ فَتْحِ نامهٔ تَنْ زَپْ مَدان | وَرْنه هر کَس سِرِّ دلْ دیدی عِیان | |
| ۱۵۶۷ | نامه بُگشادن چه دشوارست و صَعْب | کارِ مَردان است نه طِفْلان کَعْب | |
| ۱۵۶۸ | جُمله بر فِهْرست قانِع گشته‌ایم | زانکه در حِرص و هوا آغشته‌ایم | |
| ۱۵۶۹ | باشد آن فِهْرستْ دامی عامه را | تا چُنان دانَند مَتْنِ نامه را | |
| ۱۵۷۰ | باز کُن سَرنامه را گَردن مَتاب | زین سُخَن وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۱۵۷۱ | هست آن عنوان چو اِقْرارِ زبان | مَتْنِ نامه‌یْ سینه را کُن اِمْتِحان | |
| ۱۵۷۲ | که موافِق هست با اِقْرارِ تو | تا مُنافق‌وار نَبْوَد کارِ تو | |
| ۱۵۷۳ | چون جَوالی بَسْ گِرانی می‌بَری | زان نباید کَم که در وِیْ بِنْگَری | |
| ۱۵۷۴ | که چه داری در جَوال از تَلْخ و خَوش | گَر هَمی اَرْزَد کشیدن را بِکَش | |
| ۱۵۷۵ | وَرْنه خالی کُن جَوالَت را زِ سنگ | باز خَر خود را ازین بیگار و نَنگ | |
| ۱۵۷۶ | در جَوال آن کُن که می‌باید کَشید | سویِ سُلطانان و شاهانِ رَشید |
ممنون از مقاله خوبتون