مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۸ – چالیشِ عقلْ با نَفَسْ هَمچون تَنازُع مَجنون با ناقه مَیْلِ مَجنون سویِ حُرّه مَیْلِ ناقه واپَسْ سویِ کُرّه چُنان که گفت مجنون هَوی ناقَتی خَلْفی وَ قُدّا مِیَ الْهَوی وَ اِنّی وَ ایّاها لَمُخْتَلِفانِ

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

روزی مجنون سوار بر شتر خویش به سوی دیار لیلی رهسپار شد. مجنون شتر را می‌راند، اما شتر هم برای خود لیلی‌ای داشت و توان دوری از او را نداشت. لیلی او کره‌اش بود که در طویله مانده بود. ازین رو هرگاه شتر مجنون را در خواب می‌یافت، راه خود را معکوس می‌کرد و به سوی کره خود برمی‌گشت. مجنون هم بعد از مدتی به خود می‌آمد و می‌دید که فرسنگ‌ها از مقصد دور شده است و به این ترتیب او مسیر سه روزه را سال‌ها در صحرا سرگردان بود. تا اینکه دریافت که با این شتر نمی‌توان به لیلی رسید پس از شتر پیاده شد و آن را در بیابان رها کرد.

مولانا پیکار عقل و نفس را در راه رسیدن به حقیقت الهی را درین حکایت بیان می‌دارد.