مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۵ – تَمْثیل مَردِ حَریصِ نابینَنده رَزّاقیِّ حَق را و خَزایِنِ و رَحمَتِ او را به موری که در خَرمَنگاهِ بزرگ با دانهٔ گندم می‌کوشَد و می‌جوشَد و می‌لَرْزَد و به تَعْجیل می‌کَشَد و سِعَتِ آن خَرمَن را نمی‌بیند
| ۸۰۹ | مورْ بر دانه بِدان لَرْزان شود | که زِ خَرمَن‌هایِ خوشْ اَعْمی بُوَد | |
| ۸۱۰ | می‌کَشَد آن دانه را با حِرص و بیم | که نمی‌بینَد چُنان چاشِ کَریم | |
| ۸۱۱ | صاحِبِ خَرمَن همی‌گوید که هی | ای زِ کوری پیشِ تو مَعْدومْ شی | |
| ۸۱۲ | تو زِ خَرمَن‌های ما آن دیده‌یی | که در آن دانه به جانْ پیچیده‌یی | |
| ۸۱۳ | ای به صورتْ ذَرّه کیوان را بِبین | مورِ لَنْگی رو سُلَیمان را بِبین | |
| ۸۱۴ | تو نه‌یی این جسم تو آن دیده‌یی | وا رَهی از جسم گَر جانْ دیده‌یی | |
| ۸۱۵ | آدمی دیده‌ست باقی گوشت و پوست | هرچه چَشمَش دیده است آن چیزْ اوست | |
| ۸۱۶ | کوه را غَرقه کُند یک خُم زِ نَم | مَنْفَذَش چون باز باشد سویِ یَم | |
| ۸۱۷ | چون به دریا راه شُد از جانِ خُم | خُمِّ با جَیحون بَرآرَد اُشْتُلُم | |
| ۸۱۸ | زان سَبَب قُل گفتهٔ دریا بُوَد | هرچه نُطْقِ اَحمَدی گویا بُوَد | |
| ۸۱۹ | گفتهٔ او جُمله دُرِّ بَحْر بود | که دِلَش را بود در دریا نُفوذ | |
| ۸۲۰ | دادِ دریا چون زِ خُمِّ ما بُوَد | چه عَجَب در ماهی‌یی دریا بُوَد | |
| ۸۲۱ | چَشمِ حِسْ اَفْسُرد بر نَقْشِ مَمَر | تُشْ مَمَر می‌بینی و او مُسْتَقَر | |
| ۸۲۲ | این دُوی اَوْصاف دیدِ اَحْوَل است | وَرْنه اَوَّل آخِر آخِرْ اَوَّل است | |
| ۸۲۳ | هی زِ چه معلوم گردد این؟ زِ بَعْث | بَعْث را جو کَم کُن اَنْدَر بَعثْ بَحث | |
| ۸۲۴ | شَرطِ روزِ بَعْث اَوَّل مُردن است | زان که بَعْث از مُرده زنده کردن است | |
| ۸۲۵ | جُمله عالَم زین غَلَط کردند راه | کَزْ عَدَم تَرسنَد و آن آمد پَناه | |
| ۸۲۶ | از کجا جوییم عِلْم؟ از تَرکِ عِلْم | از کجا جوییم سِلْم؟ از تَرکِ سِلْم | |
| ۸۲۷ | از کجا جوییم هست؟ از تَرکِ هست | از کجا جوییم سیب؟ از تَرکِ دست | |
| ۸۲۸ | هم تو تانی کرد یا نِعْمَ الْمُعین | دیدهٔ مَعْدوم‌بین را هست بین | |
| ۸۲۹ | دیده‌یی کو از عَدَم آمد پَدید | ذاتِ هستی را همه مَعْدوم دید | |
| ۸۳۰ | این جهانِ مُنْتَظِم مَحْشَر شود | گَر دو دیده مُبْدَل و اَنْوَر شود | |
| ۸۳۱ | زان نِمایَد این حَقایِقْ ناتَمام | که بَرین خامان بُوَد فَهْمَش حَرام | |
| ۸۳۲ | نِعْمَتِ جَنّات خوش بر دوزخی | شُد مُحَرَّم گَرچه حَق آمد سَخی | |
| ۸۳۳ | در دَهانَش تَلْخ آید شَهْدِ خُلْد | چون نَبود از وافیانْ در عَهْدِ خُلْد | |
| ۸۳۴ | مَر شما را نیز در سوداگَری | دست کِی جُنبَد چو نَبْوَد مُشتری؟ | |
| ۸۳۵ | کِی نَظاره اَهْلِ بِخْریدن بُوَد؟ | آن نِظاره گولْ گردیدن بُوَد | |
| ۸۳۶ | پُرسْ پُرسان کین به چند و آن به چند؟ | از پِیِ تَعبیرِ وَقت و ریش‌خَند | |
| ۸۳۷ | از مَلولی کالِه می‌خواهد زِ تو | نیست آن کَس مُشتریّ و کالِه‌جو | |
| ۸۳۸ | کاله را صد بار دید و باز داد | جامه کِی پیمود او؟ پیمودْ باد | |
| ۸۳۹ | کو قُدوم و کَرّ و فَرِّ مُشتری؟ | کو مِزاح گَنْگلیِّ سَرسَری؟ | |
| ۸۴۰ | چون که در مُلْکَش نباشد حَبّه‌یی | جُز پِیِ گَنْگَل چه جویَد جُبّه‌یی؟ | |
| ۸۴۱ | در تجارت نیسْتَش سَرمایه‌یی | پَس چه شخصِ زشتِ او چه سایه‌یی | |
| ۸۴۲ | مایه در بازارِ این دنیا زَر است | مایه آن جا عشق و دو چَشمِ تَر است | |
| ۸۴۳ | هر کِه او بی‌مایه‌یی بازار رَفت | عُمر رَفت و بازگشت او خامْ تَفْت | |
| ۸۴۴ | هی کجا بودی برادر؟ هیچ‌جا | هی چه پُختی بَهْرِ خوردن؟ هیچ‌با | |
| ۸۴۵ | مُشتری شو تا بِجُنبَد دستِ من | لَعْل زایَد مَعْدَنِ آبَسْتِ من | |
| ۸۴۶ | مُشتری گَرچه که سُست و بارِد است | دَعوتِ دین کُن که دَعوتْ وارِد است | |
| ۸۴۷ | باز پَرّان کُن حَمامِ روحْ گیر | در رَهِ دَعوتْ طَریقِ نوحْ گیر | |
| ۸۴۸ | خِدمَتی می‌کُن برای کِردگار | با قَبول و رَدِّ خَلْقانَت چه کار؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!