غزل ۱۰ مولانا

۱	مهمانِ شاهَم هر شبی، بر خوانِ احسان و وَفا	مهمانِ صاحِب دولتَم، که دولتَش پاینده با
۲	بر خوانِ شیران یک شبی، بوزینه‌یی همراه شُد	اِستیزه‌رو گَر نیستی، او از کجا، شیر از کجا؟
۳	بِنْگَر که از شمشیرِ شَهْ، در قهرمان خون می‌چَکَد	آخِر چه گُستاخی‌ست این، وَللَه خَطا، وَللَه خطا
۴	گَر طِفْلِ شیری پَنجه زَد، بر رویِ مادر ناگهان	تو دشمنِ خود نیستی، بر وِیْ مَنِه تو پَنجه را
۵	آن کو زِ شیرانْ شیر خورْد، او شیر باشد نیست مَرد	بسیار نَقشِ آدمی دیدم، که بود آن اژدَها
۶	نوح اَرْچه مَردم وار بُد، طوفانِ مَردم خوار بُد	گَر هست آتش ذَرّه‌یی، آن ذَرّه دارد شُعله‌ها
۷	شمشیرَم و خون ریز من، هم نَرمَم و هم تیز من	همچون جهانِ فانی‌ام، ظاهرْ خوش و باطنْ بَلا