غزل ۲۸۵۳ مولانا

۱	تو زِعشقْ خود نَپُرسی که چه خوب و دِلْرُبایی؟	دو جهان به هم بَرآیَد، چو جَمالِ خود نِمایی
۲	تو شراب و ما سَبویی، تو چو آب و ما چو جویی	نه مکانْ تو را، نه سوییّ و همه به سویِ مایی
۳	به تو دل چگونه پویَد؟ نَظَرم چگونه جویَد؟	که سُخَن چگونه پُرسَد زِدَهان که تو کجایی؟
۴	تو به گوشِ دل چه گفتی؟ که به خنده‌‌اَش شِکُفتی	به دَهانِ نِی چه دادی؟ که گرفت قَندْخایی
۵	تو به میْ چه جوش دادی؟ به عَسَل چه نوش دادی؟	به خِرَد چه هوش دادی؟ که کُند بُلندْرایی
۶	زِتو خاک‌ها مُنَقَّش، دلِ خاکیانْ مُشَوَّش	زِتو ناخوشی شُده خَوش، که خوشیّ و خوشْ‌فَزایی
۷	طَرَب از تو باطَرَب شُد، عَجَب از تو بوالْعَجَب شُد	کَرَم از تو نوش‌لب شُد، که کَریم و پُرعَطایی
۸	دلِ خسته را تو جویی، زِحَوادِثش تو شویی	سُخَنی به دَرد گویی که هَمو کُند دَوایی
۹	زِتو است ابرْ گِریان، زِتو است بَرقْ خندان	زِتو خود هزار چندان، که تو مَعدنِ وَفایی