غزل ۲۹۹۷ مولانا

۱	ای آسْمان که بر سَرِ ما چَرخْ می‌زَنی	در عشقِ آفتاب، تو هم خِرقهٔ مَنی
۲	وَاللّهْ که عاشقیّ و بگویم نشانِ عشق	بیرون و اَنْدَرون، همه سَرسَبز و روشنی
۳	از بَحْر تَر نَگَردی، وَزْ خاکْ فارِغی	از آتشَش نسوزی، وَزْ باد ایمِنی
۴	ای چَرخِ آسیا زِ چه آب است گَردِشَت؟	آخِر یکی بِگو که چه دولاب آهنی؟
۵	از گَردشی، کنارِ زمینْ چون اِرَم کُنی	وَزْ گَردشی دِگَر، چه درختان که بَرکَنی
۶	شمعی‌ست آفتاب و تو پَروانه‌یی به فِعْل	پَروانه وار گِردِ چُنین شمعْ می‌تَنی
۷	پوشیده‌یی چو حاجْ تو اِحَرامِ نیلْگون	چون حاجْ گِردِ کعبه طَوافی هَمی‌کُنی
۸	حَق گفت ایمِن است هر آن کو به حَج رَسید	ای چَرخِ حَق گُزار زِ آفاتْ ایمِنی
۹	جُمله بَهانه‌هاست که عشق است هر چه هست	خانه‌یْ خداست عشق و تو در خانه ساکنی
۱۰	زین بیش می‌نگویم و امکانِ گفت نیست	وَاللّهْ چه نُکته‌هاست دَرین سینه گفتنی