غزل ۳۰۷۳ مولانا
۱ | بیا بیا که پَشیمان شَوی ازین دوری | بیا، به دَعوتِ شیرینِ ما، چه میشوری؟ | |
۲ | حَیاتْ موج زنان گشته اَنْدَرین مَجْلِس | خدایْ ناصر و هر سو شَرابِ مَنْصوری | |
۳ | به دستْ طُرّهٔ خوبان، به جایِ دستهٔ گُل | به زیرِ پایْ بنفشه، به جایِ مَحْفوری | |
۴ | هزار جامِ سَعادت، بِنوش ای نومید | بِگیر صد زَر و زور، ای غریبِ زَرْزوری | |
۵ | هزار گونه زُلَیخا و یوسُفند این جا | شرابِ روحْ فَزای و سَماعِ طُنْبوری | |
۶ | جواهر از کَفِ دریایِ لامَکان زِ گِزاف | به پیشِ مومن و کافر نَهاده کافوری | |
۷ | میانِ بَحْرِ عَسَل، بانگ میزَنَد هر جان | صَلا، که بازرَهیدم زِ شَهْدِ زَنبوری | |
۸ | فُتادهاند به هم عاشقان و معشوقان | خَراب و مَستْ رَهیده زِ نازِ مَسْتوری | |
۹ | قیامَت است همه راز و ماجَراها فاش | که مُرده زنده کُند نالههایِ ناقوری | |
۱۰ | بَرآر باز سَر، ای استخوانِ پوسیده | اگر چه سُخرهٔ ماریّ و طُعْمهٔ موری | |
۱۱ | زِ مور و مار خَریدَت، امیرِ کُنْ فَیَکون | بِپوش خِلْعَتِ میری، جَزایِ مأموری | |
۱۲ | تو راست کانِ گُهَر، غُصّهٔ دُکان بِگُذار | زِ نورِ پاک خوری، بِهْ که نان تَنّوری | |
۱۳ | شِکوفههایِ شَرابِ خدا شِکُفت، بِهِل | شکوفهها و خُمارِ شرابِ انگوری | |
۱۴ | جَمالِ حور بِهْ از بَردگانِ بُلْغاری | شرابِ روح بِهْ از آشهایِ بُلْغوری | |
۱۵ | خیالِ یار به حَمّامِ اشکِ من آمد | نِشَست مَردُمَکِ دیدهاَم به ناطوری | |
۱۶ | دو چَشمِ تُرکِ خَطا را چه نَنگ از تَنگی؟ | چه عار دارد سَیّاحِ جان ازین عوری؟ | |
۱۷ | درخت شو هَله، ای دانهیی که پوسیدی | تویی خلیفه و دَستورِ ما به دَستوری | |
۱۸ | کِه دیده است چُنین روز با چُنان روزی | که واخَرَد همه را از شبیّ و شَبکوری | |
۱۹ | کَرَم گُشاد چو موسیٰ کُنون یَدِ بَیضا | جهان شُدهست چو سینا و سینهٔ نوری | |
۲۰ | دِلا مُقیم شو اکنون، به مَجْلِسِ جانها | که کَدخدایِ مُقیمانِ بیتِ مَعْموری | |
۲۱ | مَباش بَستهٔ مَستی، خَرابْ باش خَراب | یَقین بِدان که خرابیست اصلِ مَعْموری | |
۲۲ | خَراب و مَستِ خُدایی، دَرین چَمَن امروز | هزار شیشه اگر بِشْکَنی تو، مَعْذوری | |
۲۳ | به دستِ ساقیِ تو، خاک میشود زَرِ سُرخ | چو خاکِ پایِ وِیی، خُسرویّ و فَغْفوری | |
۲۴ | صَلایِ صِحَّتِ جان، هر کجا که رَنْجوریست | تو مُرده زنده شدن بین، چه جایِ رَنْجوری؟ | |
۲۵ | غُلامِ شِعْر بدانم که شِعْر گفتهٔ توست | که جانِ جانِ سَرافیل و نَفْخهٔ صوری | |
۲۶ | سُخَن چو تیر و زبانْ چو کَمانِ خوارزمیست | که دیر و دور دَهَد دست، وای ازین دوری | |
۲۷ | زِ حَرف و صوت بِبایَد شُدن به مَنْطِقِ جان | اگر غِفار نباشد، بَسْ است مَغْفوری | |
۲۸ | کَزان طَرَف شِنوایَند بیزبانْ دلها | نه رومی است و نه تُرکیّ و نی نِشابوری | |
۲۹ | بیا که هَمرَهِ موسیٰ شویم تا کُهِ طور | که کَلَّمَ اللهْ آمد مُخاطبهیْ طوری | |
۳۰ | که دامَنَم بِگِرفتهست و میکَشَد عشقی | چُنان که گُرْسَنه گیرد، کِنارِ کَندوری | |
۳۱ | زِ دستِ عشق کِه جَستهست تا جَهَد دلِ من؟ | به قَبْضِ عشق بُوَد قَبْضهٔ قَلاجوری |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!