غزل ۳۰۷۲ مولانا

۱	به من نِگَر، که به جُز من، به هر کِه دَرنِگَری	یَقین شود که زِ عشقِ خدایْ بی‌خَبَری
۲	بِدان رُخی بِنِگَر کو نَمَک زِ حَق دارد	بُوَد که ناگَه ازان رُخ، تو دولتی بِبَری
۳	تو را چو عقلْ پدر بوده است، و تَنْ مادر	جَمالِ رویِ پدر دَرنِگَر، اگر پسری
۴	بِدان که پیرْ سَراسَر صِفاتِ حَق باشد	وَگَر چه پیر نِمایَد به صورتِ بَشَری
۵	به پیشِ تو چو کَف است و به وَصْفِ خود دریا	به چَشمِ خَلْقْ مُقیم است و هر دَم او سَفَری
۶	هنوز مُشکل مانده‌ست حالِ پیر تو را	هزار آیَتِ کُبْریٰ دَرو، چه بی‌هُنری؟
۷	رَسید صورتِ روحانی‌یی به مَریَمِ دل	زِ بارگاه، مُنَزَّه زِ خُشکی و زِ تَری
۸	ازان نَفَس که دَرو سِرِّ روحْ پنهان شُد	بِکَرد حامِله دل را رَسولِ رَه گُذَری
۹	اَیا دلی که تو حامِل شُدی ازان خُسرو	به وَقتِ جُنبشِ آن حَمْل تا دَرو نِگَری
۱۰	چو حَمْل صورت گیرد زِ شَمسِ تبریزی	چو دل شَوی تو و چون دلْ به سویِ غَیبْ پَری