غزل ۳۱۳۹ مولانا

۱	صَنَما، خَرگهِ تواَم، که بسازیّ و بَرکَنی	قَلَمی‌اَم به دست تو، که تَراشیّ و بِشْکَنی
۲	مَنَم آن شِقّهٔ عَلَم، که گَهَم سَرنگون کُنی	وَ گَهی بر فرازِ کوهْ بَرآریّ و بَر زَنی
۳	مَنَم آن ذَرِّهٔ هوا، که دَرین نورِ روزَنَم	سویِ روزَن ازان رَوَم، که تو بالایِ روزَنی
۴	هَله ذَرّه مگو مرا، چو جهان گیر خود مرا	دو جهانْ‌ بی‌تو آفتاب، کجا یافت روشَنی؟
۵	هَمِگی پوستَم هَله، تو مرا مَغزِ نَغْز گیر	همه خُشکَند مَغزها، چو نَبَخشی تو روغَنی
۶	اَگَرَم شاه و‌ بی‌تواَم، چه دروغ است ما و من	وَگَرَم خاک و با تواَم، چه لَطیف است آن مَنی
۷	به تو نالَم، تو گویی‌اَم که تو را دور کرده‌ام	که بِبینَم دَرین هوا، که تو ذَرّه چه می‌کُنی؟
۸	به یکی ذَرِّه آفتاب، چرا مَشورت کُند	تو بِکُش، هم تو زنده کُن، بِکُن ای دوست کَردنی
۹	تو چه میْ داده‌یی به دل، که چپ و راست می‌فُتَد	وَ گَهی نی چپ و نه راست و نه ترس و نه ایمِنی