غزل ۳۱۶۵ مولانا

۱	جان و جهان، دوش کجا بوده‌یی؟	نی غَلَطَم، در دلِ ما بوده‌یی
۲	دوشْ زِ هَجْرِ تو جَفا دیده‌ام	ای که تو سُلطانِ وَفا بوده‌یی
۳	آه که من دوش چه‌سان بوده‌ام	آه که تو دوش که را بوده‌یی
۴	رَشک بَرَم کاش قَبا بودَمی	چون که در آغوشِ قَبا بوده‌یی
۵	زَهره ندارم که بگویم تو را	‌بی‌ منِ بیچاره چرا بوده‌یی؟
۶	یارِ سَبُک‌روح، به وَقتِ گُریز	تیزتَر از بادِ صَبا بوده‌یی
۷	بی‌تو مرا رنج و بَلا بَند کرد	باش که تو بَندِ بَلا بوده‌یی
۸	رنگِ رُخِ خوبِ تو آخِر گُواست	در حَرَمِ لُطفِ خدا بوده‌یی
۹	رنگْ تو داری، که زِ رنگِ جَهان	پاکی و هم‌رنگِ بَقا بوده‌یی
۱۰	آینه‌یی، رنگِ تو عکسِ کسی‌ست	تو زِ همه رنگْ جُدا بوده‌یی