غزل ۳۲۰۳ مولانا
| ۱ | طَیَّبَ اللّهُ عَیْشَکُم، لَا اَوْحَشَ اللّهُ مِنْ اَبی | لَسْتُ اَنْسیٰ اَحِبَّتی، وَالْجَفا لَیْسَ مَذْهَبی | |
| ۲ | سایه بر بَندگان فَکَن، که تو مَهْتابِ هر شبی | سخنی گو، خَمُش مَکُن، که به غایَت شِکَر لَبی | |
| ۳ | ما تَسَلَّیْتُ عَنْکُمُ، ما نَسِیْنا حُقُوقَکُم | نُصْبُ عَیْنی خَیالُکُم لَیْسَ حُسْناهُ یَخْتَبی | |
| ۴ | جانْ سَوار است و فارِسی، خَرِ تَن زیرِ رانِ او | زشت باشد که زیرِ خَر، کُند این روحْ مَرکَبی | |
| ۵ | فَتَحَ اللّهُ عَیْنَنا، جَمَعَ اللّهُ بَیْنَنا | خَفِراتٍ آتَیْنَنا، بِجَمالٍ وَ غَبْغَبِ | |
| ۶ | هَله زین نیز دَرگُذَر، بِدِه آن جامِ مُعْتَبَر | که دل و جان زِ جامِ او، بِرَهَد زین مُذَبْذَبی | |
| ۷ | اِمْلاَالْکَاْسَ لا تَقُلْ لِندَا ماکَ اِصْبِروا | نَفِدَالصَّبْرُ وَ التُّقیٰ یا حَبیبی وَ صاحِبی | |
| ۸ | زَمَن از تو دَوَنده شُد، فَلَکَت نیز بَنده شُد | دو جهان از تو زنده شُد چه دِلاویز مَشربی | |
| ۹ | حَیثُ ما حاوَلَ الثَّریٰ، فَمُهُ جانِبَ السَّما | حَیْثُ ما حَلَّ خاطِری، اَنْتَ قَصْدی و مَطْلَبی | |
| ۱۰ | دل به اَسْبابِ این جهان، به امیدِ تو می‌رَوَد | که تو اَسْباب را همه، به یَدِ خود مُسَبِّبی | |
| ۱۱ | زِ تو مشغول می‌شود، به سَبَب‌‌ها ضَمیرها | خَبَرش نی زِ قُربِ تو، که تو از قُربْ اَقْرَبی | |
| ۱۲ | اِمْلاَ الْکاْسَ صاحِبی، مِنْ دِنانِ ابْنِ راهِبٍ | یا کَریمًا مُکَرَّمًا تَتَجَمَّلْ وَ تَطْرَبِ | |
| ۱۳ | هَله خامُش مگو صَلا، تو که داری بِخور هَلا | و درین ظِلِّ دولتی، زِ چه رو در تَقَلُّبی؟ | |
| ۱۴ | سَکَرَالْقَوْمُ فَاسْکُتوا، طَرَبَ الرُّوحُ فَانْصِتوا | وَصِلوا لا تُعَرْبِدوا طَلَبًا لِلتَّغَلُّبِ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!