مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱ – سر آغاز
| ۱ | شَه حُسامُ‌الدّین که نورِ اَنْجُم است | طالِبِ آغازِ سِفْرِ پنجم است | |
| ۲ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّینِ راد! | اوسْتادانِ صَفا را اوسْتاد | |
| ۳ | گَر نبودی خَلْقْ مَحْجوب و کَثیف | وَرْ نبودی حَلْق‌ها تَنگ و ضَعیف | |
| ۴ | در مَدیحَت دادِ مَعنی دادَمی | غیرِ این مَنْطِقْ لَبی بُگْشادَمی | |
| ۵ | لیکْ لُقمه‌یْ بازْ آنِ صَعْوه نیست | چاره اکنون آب و روغن کردنیست | |
| ۶ | مَدحِ تو حیف است با زندانیان | گویم اَنْدَر مَجْمَعِ روحانیان | |
| ۷ | شَرحِ تو غَبْن است با اَهلِ جَهان | هَمچو رازِ عشق دارم در نَهان | |
| ۸ | مَدْح ْ تَعریف است در تَخْریقِ حِجاب | فارغست از شَرح و تعریفْ آفتاب | |
| ۹ | مادِحِ خورشیدْ مَدّاحِ خود است | که دو چَشمَم روشن و نامُرمَد است | |
| ۱۰ | ذَمِّ خورشیدِ جهانْ ذَمِّ خَود است | که دو چَشمَم کور و تاریک بد است | |
| ۱۱ | تو بِبَخشا بر کسی کَنْدَر جهان | شُد حَسودِ آفتابِ کامْران | |
| ۱۲ | تو انَدَش پوشید هیچ از دیده‌ها؟ | وَزْ طَراوت دادنِ پوسیده‌ها؟ | |
| ۱۳ | یا زِ نورِ بی‌حَدَش توانَنْد کاست؟ | یا به دَفعِ جاهِ او توانَنْد خاست؟ | |
| ۱۴ | هر کسی کو حاسِدِ کیهان بُوَد | آن حَسَد خود مرگِ جاویدان بُوَد | |
| ۱۵ | قَدْرِ تو بُگْذشت از دَرکِ عُقول | عقل اَنْدَر شَرحِ تو شُد بوالْفُضول | |
| ۱۶ | گَرچه عاجِز آمد این عقل از بَیان | عاجِزانه جُنْبِشی باید در آن | |
| ۱۷ | اِنَّ شَیْئاً کُلُّهُ لا یُدْرَکُ | اِعْلَموا اَنْ کُلُّهُ لا یُتْرَک | |
| ۱۸ | گَر نَتانی خورْد طوفانِ سَحاب | کِی تَوان کردن به تَرکِ خوردِ آب؟ | |
| ۱۹ | راز را گَر می‌نَیاری در میان | دَرْک‌ها را تازه کُن از قِشْرِ آن | |
| ۲۰ | نُطْق‌ها نِسبَت به تو قِشْرست لیک | پیشِ دیگر فَهْم‌ها مَغز است نیک | |
| ۲۱ | آسْمانْ نِسْبَت به عَرش آمد فُرود | وَرْنه بَس عالی‌ست سویِ خاکْ‌تود | |
| ۲۲ | من بگویم وَصفِ تو تا رَهْ بَرَند | پیش ازان کَزْ فَوْتِ آن حَسْرت خورَند | |
| ۲۳ | نورِ حَقّیّ و به حَق جَذّابِ جان | خَلْق در ظُلْماتِ وَهْم‌اَند و گُمان | |
| ۲۴ | شَرطْ تَعْظیم است تا این نورِ خَوش | گردد این بی‌دیدگان را سُرمه‌کَش | |
| ۲۵ | نور یابد مُسْتَعِدِّ تیزگوش | کو نباشد عاشقِ ظُلْمَت چو موش | |
| ۲۶ | سُست‌چَشمانی که شبْ جَولان کُنند | کِی طَوافِ مَشْعَله‌یْ ایمان کُنند؟ | |
| ۲۷ | نکته‌هایِ مُشکلِ باریک شُد | بَندِ طَبْعی که زِ دینْ تاریک شُد | |
| ۲۸ | تا بَرآرایَد هُنر را تار و پود | چَشم در خورشید نَتْوانَد گُشود | |
| ۲۹ | هَمچو نَخْلی بَرنَیارَد شاخ‌ها | کرده موشانه زمینْ سوراخ‌ها | |
| ۳۰ | چار وَصْف است این بَشَر را دلْ‌فَشار | چارْمیخِ عقل گشته این چهار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!