مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲ – تفسیرِ خُذْ اَرْبَعَةً مِنَ الطَّیرِ فَصُرْهُنَّ اِلیکَ
| ۳۱ | تو خَلیلِ وقتی ای خورشیدْهُش | این چهار اَطْیارِ رَهْ‌زَن را بِکُش | |
| ۳۲ | زان که هر مُرغی ازین‌ها زاغْ‌وَش | هست عقلِ عاقلان را دیده‌کَش | |
| ۳۳ | چار وَصْفِ تَنْ چو مُرغانِ خَلیل | بِسْملِ ایشان دَهَد جان را سَبیل | |
| ۳۴ | ای خَلیل اَنْدَر خلاصِ نیک و بَد | سَر بِبُرْشان تا رَهَد پاها زِ سَد | |
| ۳۵ | کُل توییّ و جُملگان اَجْزایِ تو | بَرگُشا که هست پاشانْ پایِ تو | |
| ۳۶ | از تو عالَمْ رَوْح‌زاری می‌شود | پُشتِ صد لَشکرْ سَواری می‌شود | |
| ۳۷ | زان که این تَن شُد مُقامِ چار خو | نامَشان شُد چار مُرغِ فِتْنه‌جو | |
| ۳۸ | خَلق را گَر زندگی خواهی اَبَد | سَر بِبُر زین چار مُرغِ شومِ بَد | |
| ۳۹ | بازَشان زنده کُن از نوعی دِگُر | که نباشد بَعد از آن زیشانْ ضَرَر | |
| ۴۰ | چار مُرغِ مَعْنویِّ راهْ‌‌زَن | کرده‌اند اَنْدَر دلِ خَلْقانْ وَطَن | |
| ۴۱ | چون امیرِ جُمله دل‌های سَوی | اَنْدَرین دور ای خَلیفه‌یْ حَقْ تُوی | |
| ۴۲ | سَر بِبُر این چارْ مُرغِ زنده را | سَرمَدی کُن خَلْقِ ناپایَنْده را | |
| ۴۳ | بَطّْ و طاوس است و زاغ است و خروس | این مِثالِ چارْ خُلْق اَنْدَر نُفوس | |
| ۴۴ | بَطّْ حِرص است و خروسْ آن شَهْوت است | جاهْ چون طاوس و زاغْ اُمْنیَّت است | |
| ۴۵ | مُنْیَتَش آن که بُوَد اومیدساز | طامِعِ تابید یا عُمرِ دراز | |
| ۴۶ | بَطْ حِرصْ آمد که نوکَش در زمین | در تَر و در خُشکْ می‌جویَد دَفین | |
| ۴۷ | یک زمان نَبْوَد مُعَّطَل آن گِلو | نَشْنَوَد از حُکْمْ جُز اَمْرِ ﴿کُلوا﴾ | |
| ۴۸ | هَمچو یَغْماجی‌ست خانه می‌کَند | زودْ زود اَنْبانِ خود پُر می‌کُند | |
| ۴۹ | اَنْدَر اَنْبان می‌فَشارَد نیک و بَد | دانه‌هایِ دُرّ و حَبّاتِ نَخَود | |
| ۵۰ | تا مَبادا یاغی‌یی آید دِگَر | می‌فَشارَد در جَوالْ او خُشک و تَر | |
| ۵۱ | وَقتْ تَنگ و فُرصَتْ اَندک، او مَخوف | در بَغَل زَد هر چه زوتَر بی‌وقوف | |
| ۵۲ | اِعتِمادَش نیست بر سُلطانِ خویش | که نَیارد یاغی‌یی آیَد به پیش | |
| ۵۳ | لیکْ مؤمن زِاعْتِمادِ آن حَیات | می‌کُند غارَتْ به مَهْل و با اَنات | |
| ۵۴ | ایمِن است از فَوْت و از یاغی که او | می‌شِناسَد قَهْرِ شَهْ را بر عَدو | |
| ۵۵ | ایمِن است از خواجه‌تاشانِ دِگَر | که بِیایَندَش مُزاحِمْ صَرفه‌بَر | |
| ۵۶ | عَدلِ شَهْ را دید در ضَبْطِ حَشَم | که نَیارَد کرد کَس بر کَس سِتَم | |
| ۵۷ | لاجَرَم نَشْتابَد و ساکِن بُوَد | از فَواتِ حَظِّ خود آمِن بُوَد | |
| ۵۸ | بَس تَانّی دارد و صَبر و شَکیب | چَشمْ‌سیر و مُوثِر است و پاکْ‌جیب | |
| ۵۹ | کین تَانّی پَرتوِ رَحْمان بُوَد | وان شِتاب از هَزّهٔ شَیطان بُوَد | |
| ۶۰ | زان که شَیطانَش بِتَرسانَد زِ فَقر | بارْگیرِ صَبر را بُکْشَد به عَقْر | |
| ۶۱ | از نُبی بِشْنو که شَیطان در وَعید | می‌کُند تَهْدیدَت از فَقرِ شَدید | |
| ۶۲ | تا خوری زشت و بَری زشت و شِتاب | نی مُروَّت، نی‌تانّی، نی ثَواب | |
| ۶۳ | لاجَرَم کافِر خورَد در هفت بَطْن | دین و دلْ باریک و لاغَر، زَفْت بَطْن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!