مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳ – در سَبَبِ ورودِ این حَدیثِ مُصْطَفی صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ که اَلْکافِرُ یَاکُلُ فی سَبْعَةِ اَمْعاءِ وَ الْمُومِنُ یَاکُلُ فی مِعی واحِدٍ
| ۶۴ | کافِرانْ مِهْمانِ پیغامبر شُدند | وَقتِ شامْ ایشان به مَسجد آمدند | |
| ۶۵ | کامَدیم ای شاه ما اینجا قُنُق | ای تو مِهْمان‌دارِ سُکّانِ اُفُق | |
| ۶۶ | بی‌نَواییم و رَسیده ما زِ دور | هین بِیَفْشانْ بر سَرِ ما فَضْل و نور | |
| ۶۷ | گفت ای یارانِ منْ قِسْمَت کُنید | که شما پُر از من و خویِ مَنید | |
| ۶۸ | پُر بُوَد اَجْسامِ هر لشکر زِ شاه | زان زَنَندی تیغْ بر اَعْدایِ جاه | |
| ۶۹ | تو به خشمِ شَهْ زَنی آن تیغ را | وَرْنه بر اِخْوان چه خشم آید تو را | |
| ۷۰ | بر برادرْ بی‌گُناهی می‌زَنی | عکسِ خشمِ شاهْ گُرزِ دَهْ‌مَنی | |
| ۷۱ | شَه یکی جان است و لشکر پُر ازو | روحْ چون آبست واین اَجْسامْ جو | |
| ۷۲ | آبِ روحِ شاه اگر شیرین بُوَد | جُمله جوها پُر زِ آبِ خوش شود | |
| ۷۳ | که رَعیَّتْ دینِ شَهْ دارند و بَس | این چُنین فرمود سُلطانِ عَبَس | |
| ۷۴ | هر یکی یاری، یکی مِهْمان گُزید | در میانْ یک زَفْت بود و بی‌نَدید | |
| ۷۵ | جسمِ ضَخْمی داشت، کَس او را نَبُرد | مانْد در مَسجد چو اَنْدَر جامْ دُرد | |
| ۷۶ | مُصْطَفی بُردَش چو وا ماْند از همه | هفت بُز بُد شیردِهْ اَنْدَر رَمه | |
| ۷۷ | که مُقیمِ خانه بودَنْدی بُزان | بَهرِ دوشیدنْ برایِ وَقتِ خوان | |
| ۷۸ | نان و آش و شیرِ آن هر هفت بُز | خورْد آن بوقَحْطِ عوجِ اِبْنِ غُز | |
| ۷۹ | جُمله اَهْلِ بَیتْ خشمْ‌آلو شُدند | که همه در شیرِ بُز طامِع بُدَند | |
| ۸۰ | مَعده طَبْلی‌خوار هَمچون طَبْل کرد | قِسْم هجْده آدمی تنها بِخَورْد | |
| ۸۱ | وَقتِ خُفتن رفت و در حُجْره نِشَست | پَس کَنیزک از غَضَب دَر را بِبَست | |
| ۸۲ | از بُرونْ زَنجیرِ دَر را دَر فَکَند | که ازو بُد خشمگین و دَردْمَند | |
| ۸۳ | گَبْر را در نیم‌ِشب یا صُبحْ دَم | چون تَقاضا آمد و دَردِ شِکَم | |
| ۸۴ | از فِراشِ خویش سویِ دَر شِتافت | دست بر دَر چون نَهاد، او بسته یافت | |
| ۸۵ | دَر گُشادن حیله کرد آن حیله‌ساز | نوعْ نوع و خود نَشُد آن بَند باز | |
| ۸۶ | شُد تقاضا بر تَقاضا خانه تَنگ | مانْد او حیران و بی‌دَرمان و دَنگ | |
| ۸۷ | حیله کرد او و به خواب اَنْدَر خَزید | خویشتن در خواب در ویرانه دید | |
| ۸۸ | زان که ویرانه بُد اَنْدَر خاطِرَش | شُد به خواب اَنْدَر همان جا مَنْظَرش | |
| ۸۹ | خویش در ویرانه‌یی خالی چو دید | او چُنان مُحْتاج اَنْدَر دَمْ بِرید | |
| ۹۰ | گشت بیدار و بِدید آن جامه خواب | پُر حَدَث، دیوانه شُد از اِضْطِراب | |
| ۹۱ | زَ انْدَرونِ او بَرآمَد صد خُروش | زین چُنین رُسواییِ بی‌خاکْ‌پوش | |
| ۹۲ | گفت خوابَم َبَّتر از بیداری‌اَم | که خورَم این سو و آن سو می‌ری‌اَم | |
| ۹۳ | بانگ می‌زَد وا ثُبورا، وا ثُبور | هم چُنان که کافِر اَنْدَر قَعْرِ گور | |
| ۹۴ | مُنْتَظِر که کِی شود این شب به َسر | یا بَرآیَد دَر گُشادن بانگِ دَر | |
| ۹۵ | تا گُریزَد او چو تیری از کَمان | تا نَبینَد هیچ کَس او را چُنان | |
| ۹۶ | قِصّه بسیاراست، کوتَه می‌کُنم | باز شُد آن دَر، رَهید از دَرد و غَم |
عالی بود،ولی ای کاش تفسیری را هم به صورت جامع قرار می دادین