مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۴ – دَرِ حُجْره گُشادنِ مُصْطَفی عَلَیْه‌السَّلامْ بر مِهْمان و خود را پنهان کردن تا او خیالِ گُشاینده را نَبینَد و خَجِل نَشَود و گُستاخ بیرون رَوَد
| ۹۷ | مُصْطَفی صُبح آمد و دَر را گُشاد | صُبح آن گُم راه را او راهْ داد | |
| ۹۸ | دَر گُشاد و گشتْ پِنهانْ مُصْطَفی | تا نَگَردَد شَرمْسار آن مُبْتَلا | |
| ۹۹ | تا بُرون آید رَوَد گُستاخْ او | تا نَبینَد دَرگُشا را پُشت و رو | |
| ۱۰۰ | یا نَهان شُد در پَسِ چیزیّ و یا | از وِیْ اَ ش پوشید دامانِ خدا | |
| ۱۰۱ | صَبغةُ الله گاه پوشیده کُند | پَردهٔ بی‌چون بر آن ناظر تَند | |
| ۱۰۲ | تا نَبینَد خَصْم را پَهْلویِ خویش | قُدرتِ یَزدان ازان بیش است بیش | |
| ۱۰۳ | مُصْطَفی می‌دید اَحْوالِ شَبَشْ | لیک مانعِ بود فَرمانِ رَبَش | |
| ۱۰۴ | تا که پیش از خَبْط بُگْشایَد رَهی | تا نَیُفتَد زان فَضیحَت در چَهی | |
| ۱۰۵ | لیکْ حِکْمَت بود و اَمْرِ آسْمان | تا بِبینَد خویشتن را او چُنان | |
| ۱۰۶ | بَسْ عَداوَت‌ها که آن یاری بُوَد | بَسْ خَرابی‌ها که مِعْماری بُوَد | |
| ۱۰۷ | جامه خوابِ پُر حَدَث را یک فُضول | قاصِدا آوَرْد در پیشِ رَسول | |
| ۱۰۸ | که چُنین کرده‌ست مِهْمانَت بِبین | خنده‌‌یی زد رَحمةلِلْعالَمین | |
| ۱۰۹ | که بیار آن مِطْهَره این جا به پیش | تا بِشویَم جُمله را با دستِ خویش | |
| ۱۱۰ | هر کسی می‌جَست کَزْ بَهْرِ خدا | جانِ ما و جسمِ ما قُربانْ تو را | |
| ۱۱۱ | ما بِشوییم این حَدَث را ،تو بِهِل | کارِ دَست اَست این نَمَط نه کارِ دل | |
| ۱۱۲ | ای لَعَمرُکْ مر ترا حَقْ عُمر خوانْد | پَس خلیفه کرد و بر کُرسی نِشانْد | |
| ۱۱۳ | ما برایِ خِدمَتِ تو می‌زییم | چون تو خِدمَت می‌کُنی پَس ما چه‌ایم؟ | |
| ۱۱۴ | گفت آن دانم وَلیک این ساعتی‌ست | که درین شُستن به خویشَم حِکْمَتی‌ست | |
| ۱۱۵ | مُنْتَظِر بودند کین قولِ نَبی‌ست | تا پَدید آید که این اسرارْ چیست؟ | |
| ۱۱۶ | او به جِدْ می‌شُست آن اَحْداث را | خاصْ زَامْرِ حَق نه تَقلید و ریا | |
| ۱۱۷ | که دِلَش می‌گفت کین را تو بِشو | که درین جا هست حِکْمَت تو بتو |
سلام ، حضرت رسول به ام حق خودشان جامه های میهمانش می شست ، پس چرا پیامبرچ در غزوات برای عدم شکست یا پیروزی سریع از ام حق کمک نمی خواست ؟