مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۵ – سَبَبِ رُجوع کردنِ آن مِهمان به خانهٔ مُصطفی عَلَیْهِ‌السَّلام در آن ساعت که مُصطفی نهالینِ مُلَوَّثِ او را به دستِ خود می‌شست و خَجِل شُدنِ او و جامه چاک کردن و نوحهٔ او بر خود و بر سعادتِ خود
| ۱۱۸ | کافِرَک را هَیْکلی بُد یادگار | یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار | |
| ۱۱۹ | گفت آن حُجْره که شب جا داشتم | هیکل آنجا بی‌خَبَر بُگْذاشتم | |
| ۱۲۰ | گَر چه شَرمین بود شَرمَش حِرْص بُرد | حِرْص اَژدَرهاست نه چیزی‌ست خُرد | |
| ۱۲۱ | از پِیِ هیکل شِتاب اَنْدَر دَوید | در وُثاق مُصْطَفی و آن را بِدید | |
| ۱۲۲ | کان یَدُاللهْ آن حَدَث را هم به خَود | خوش هَمی‌شویَد که دورَش چَشمِ بَد | |
| ۱۲۳ | هیکَلَش از یاد رَفت و شُد پَدید | اَنْدَرو شوری گَریبان را دَرید | |
| ۱۲۴ | می‌زَد او دو دست را بر رو و سَر | کَلّه را می‌کوفْت بر دیوار و دَر | |
| ۱۲۵ | آن چُنان که خون زِ بینیّ و سَرَش | شُد رَوان و رَحْم کرد آن مِهتَرَش | |
| ۱۲۶ | نَعْره‌ها زد خَلْقْ جمع آمد بَرو | گَبْر گویان ایهَا النّاسْ اِحْذَرُوا | |
| ۱۲۷ | می‌زد او بر سَر که ای بی‌عقلْ سَر | می‌زد او بر سینه کِی بی‌نورْ بَر | |
| ۱۲۸ | سَجده می‌کرد او که ای کُلِ زمین | شَرمساراست از تو این جُزوِ مَهین | |
| ۱۲۹ | تو که کُلّی خاضِعِ امر وِیْ‌یی | من که جُزوَم ظالم و زشت و غَوی؟ | |
| ۱۳۰ | تو که کُلّی خوار و لَرزانی زِ حَق | من که جُزوَم در خِلاف و در سَبَق؟ | |
| ۱۳۱ | هر زمان می‌کرد رو بر آسْمان | که ندارم رویْ ای قِبْله یْ جهان | |
| ۱۳۲ | چون زِ حَدْ بیرون بِلَرزید و طَپید | مُصْطَفی‌اَش در کِنارِ خود کَشید | |
| ۱۳۳ | ساکِنَش کرد و بَسی بِنْواختَش | دیده‌اَش بُگْشاد و دادْ اِشْناختَش | |
| ۱۳۴ | تا نَگِریَد ابر کِی خَندَد چَمَن؟ | تا نَگِریَد طِفْل کِی جوشَد لَبَن؟ | |
| ۱۳۵ | طِفْلِ یک روزه هَمی‌دانَد طَریق | که بِگِریَم تا رَسَد دایه یْ شَفیق | |
| ۱۳۶ | تو نمی‌دانی که دایه یْ دایِگان | کَم دَهَد بی‌گریه شیرْ او رایِگان | |
| ۱۳۷ | گفت فَلْیَبْکوا کَثیرا گوش دار | تا بِریزَد شیرِ فَضْلِ کِردگار | |
| ۱۳۸ | گریهٔ ابراست و سوزِ آفتاب | اُسْتُنِ دنیا همین دو رِشته تاب | |
| ۱۳۹ | گَر نبودی سوزِ مِهْر و اشکِ ابر | کِی شُدی جسم و عَرَض زَفْت و سِطَبْر؟ | |
| ۱۴۰ | کِی بُدی مَعْمورْ این هر چارْ فَصْل | گَر نبودی این تَف و این گریه اَصْل؟ | |
| ۱۴۱ | سوزِ مِهْر و گریهٔ ابرِ جهان | چون هَمی‌‌دارد جهان را خوشْ‌دَهان | |
| ۱۴۲ | آفتابِ عقل را در سوز دار | چَشم را چون ابرْ اشک‌اَفْروز دار | |
| ۱۴۳ | چَشمِ گریان بایَدَت چون طِفْلِ خُرد | کَم خور آن نان را که نانْ آبِ تو بُرد | |
| ۱۴۴ | تَنْ چو با بَرگ است روز و شب ازان | شاخِ جان در بَرگ‌ریزاست و خزان | |
| ۱۴۵ | بَرگِ تَنْ بی‌بَرگیِ جان است زود | این بِبایَد کاسْتَن آن را فُزود | |
| ۱۴۶ | اَقْرِضوا اللهْ قرض دِهْ زین بَرگِ تَن | تا بِرویَد در عِوَض در دلْ چَمَن | |
| ۱۴۷ | قَرضْ دِه کَم کُن ازین لُقمه‌یْ تَنَت | تا نِمایَد وَجْهِ لا عَیْن رَات | |
| ۱۴۸ | تَنْ زِ سَرگینْ خویش چون خالی کُند | پُر زِ مُشک و دُرّ اِجْلالی کُند | |
| ۱۴۹ | زین پَلیدی بِدْهَد و پاکی بَرَد | از یُطَهِرکُمْ تَنِ او بَر خَورَد | |
| ۱۵۰ | دیو می‌تَرسانَدَت که هین و هین | زین پَشیمان گردی و گردی حَزین | |
| ۱۵۱ | گَر گُدازی زین هَوَس‌ها تو بَدَن | بَس پَشیمان و غَمین خواهی شُدن | |
| ۱۵۲ | این بِخور گرم است و دارویِ مِزاج | وآن بیاشام از پِیِ نَفْخ و عِلاج | |
| ۱۵۳ | هم بِدین نیَّت که این تَنْ مَرکَب است | آنچه خو کرده‌ست آنَش اَصْوَب است | |
| ۱۵۴ | هین مَگَردان خو که پیش آید خَلَل | در دِماغ و دلْ بِزایَد صد عِلَل | |
| ۱۵۵ | این چُنین تَهدیدها آن دیوِ دون | آرَد و بر خَلْقْ خوانَد صد فُسون | |
| ۱۵۶ | خویشْ جالینوس سازد در دَوا | تا فَریبَد نَفْسِ بیمارِ تو را | |
| ۱۵۷ | کین ترا سوداست از دَرد و غَمی | گفت آدم را همین در گَندُمی | |
| ۱۵۸ | پیش آرَد هَیْهَی و هَیْهات را | وَزْ لویشه پیچَد او لَب هات را | |
| ۱۵۹ | هَمچو لَب‌هایِ فَرَس و در وَقتِ نَعْل | تا نِمایَد سنگِ کمتر را چو لَعْل | |
| ۱۶۰ | گوشهایَت گیرد او چون گوشِ اسب | می‌کَشانَد سویِ حِرْص و سویِ کَسْب | |
| ۱۶۱ | بَر زَنَد بر پاتْ نَعْلی زِاشْتِباه | که بِمانی تو زِ دَردِ آن زِ راه | |
| ۱۶۲ | نَعْلِ او هست آن تَرَدُّد در دو کار | این کُنم یا آن کُنم؟ هین هوش دار | |
| ۱۶۳ | آن بِکُن که هست مُخْتارِ نَبی | آن مَکُن که کرد مَجْنون و صَبی | |
| ۱۶۴ | حُفَّتِ الْجَنَّهْ به چه مَحْفوف گشت؟ | بِالْمَکارِهْ که ازو اَفْزود کَشت | |
| ۱۶۵ | صد فُسون دارد زِ حیلَت وَزْ دَها | که کُند در سَلّه گَر هست اَژدَها | |
| ۱۶۶ | گَر بُوَد آبِ رَوان بَر بَندَدَش | وَرْ بُوَد حَبْرِ زمان بَرخَندَدَش | |
| ۱۶۷ | عقل را با عقلِ یاری یار کُن | اَمْرُهُمْ شوری بِخوان و کار کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!