مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۱۷ – گریان شُدنِ امیر از نَصیحَتِ شیخ و عکسِ صِدْقِ او و ایثار کردنِ مَخْزَن بَعد از آن گُستاخی و اِسْتِعْصامِ شیخ و قَبول ناکردن و گفتن که من بی‌اِشارَت نَیارَم تَصَرّفی کردن
| ۲۷۷۳ | این بِگُفت و گریه در شُد هایْ هایْ | اشکْ غَلْطان بر رُخِ او جایْ جایْ | |
| ۲۷۷۴ | صِدْقِ او هم بر ضَمیرِ میر زَد | عشقْ هر دَمْ طُرفه دیگی می‌پَزَد | |
| ۲۷۷۵ | صِدْقِ عاشقْ بر جَمادی می‌تَنَد | چه عَجَب گَر بر دلِ دانا زَنَد؟ | |
| ۲۷۷۶ | صِدْقِ موسیٰ بر عصا و کوه زَد | بلکه بر دریایِ پُر اُشْکوه زَد | |
| ۲۷۷۷ | صِدْقِ اَحمَد بر جَمالِ ماه زَد | بلکه بر خورشیدِ رَخشانْ راه زَد | |
| ۲۷۷۸ | روبه رو آورده هر دو در نَفیر | گشته گِریانْ هم امیر و هم فَقیر | |
| ۲۷۷۹ | ساعتی بسیار چون بِگْریسْتند | گفت میر او را که خیز ای اَرْجُمند | |
| ۲۷۸۰ | هر چه خواهی از خِزانه بَرگُزین | گَرچه اِسْتِحْقاق داری صد چُنین | |
| ۲۷۸۱ | خانه آنِ توست هر چِتْ مَیْل هست | بَر گُزین خود هر دو عالَم اَنْدک است | |
| ۲۷۸۲ | گفت دَستوری نَدادَنْدَم چُنین | که به دستِ خویشْ چیزی بَرگُزین | |
| ۲۷۸۳ | من زِ خود نَتْوانَم این کردن فُضول | که کُنم من این دَخیلانه دُخول | |
| ۲۷۸۴ | این بَهانه کرد و مُهْره دَر رُبود | مانِع آن بُد کان عَطا صادق نبود | |
| ۲۷۸۵ | نه که صادق بود و پاک از غِلّ و خشم | شیخ را هر صِدْق می‌نامَد به چَشم | |
| ۲۷۸۶ | گفت فَرمانَم چُنین داده‌ست اِلٰه | که گدایانه برو نانی بِخواه |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!