مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۲۴ – حِکایَتِ مُریدی که شیخْ از حِرْص و ضَمیرِ او واقِف شُد او را نَصیحَت کرد به زبان و در ضِمْنِ نَصیحَت قُوَّتِ تَوکُّل بَخشیدَش به اَمْرِ حَق
| ۲۸۴۲ | شیخ می‌شُد با مُریدی بی‌دِرَنگ | سویِ شهری نان بِدان جا بود تَنگ | |
| ۲۸۴۳ | تَرسِ جوع و قَحْط در فِکْرِ مُرید | هر دَمی می‌گشت از غَفْلَت پَدید | |
| ۲۸۴۴ | شیخْ آگَهْ بود و واقِف از ضَمیر | گفت او را چند باشی در زَحیر؟ | |
| ۲۸۴۵ | از برایِ غُصّهٔ نانْ سوختی | دیدهٔ صَبر و تَوکُّل دوختی | |
| ۲۸۴۶ | تو نه‌یی زان نازنینانِ عَزیز | که تورا دارند بی‌جَوْز و مَویز | |
| ۲۸۴۷ | جوعْ رِزْقِ جانِ خاصانِ خداست | کِی زَبونِ هَمچو تو گیج گداست؟ | |
| ۲۸۴۸ | باش فارغْ تو از آن‌ها نیستی | که دَرین مَطْبَخ تو بی‌نانْ بیسْتی | |
| ۲۸۴۹ | کاسه بر کاسه‌ست و نانْ بر نانْ مُدام | از برایِ این شِکَم‌خوارانِ عام | |
| ۲۸۵۰ | چون بِمیرَد می‌رَوَد نانْ پیش پیش | کِی زِ بیمِ بی‌نَوایی کُشته خویش | |
| ۲۸۵۱ | تو بِرَفتی مانْد نانْ بَرخیز گیر | ای بِکُشته خویش را اَنْدَر زَحیر | |
| ۲۸۵۲ | هین تَوکُّل کُن مَلَرزان پا و دست | رِزْقِ تو بر تو زِ تو عاشق‌تَر است | |
| ۲۸۵۳ | عاشق است و می‌زَنَد او مولْ‌مول | که زِ بی‌صَبریْت داند ای فُضول | |
| ۲۸۵۴ | گَر تو را صَبری بُدی رِزْق آمدی | خویشتن چون عاشقانْ بر تو زَدی | |
| ۲۸۵۵ | این تَبِ لَرْزه زِ خَوْفِ جوع چیست؟ | در تَوکُّل سیر می‌تانَند زیست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!