مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۱۹ – دانستنِ شیخْ ضَمیرِ سایِل را بی گفتن و دانستنِ قَدْرِ وامِ وام‌دارانْ بی گفتن که نِشانِ آن باشد که اُخْرُجْ بِصِفاتی اِلیٰ خَلْقی
| ۲۸۰۰ | حاجَتِ خود گَر نگفتی آن فَقیر | او بِدادیّ و بِدانِسْتی ضَمیر | |
| ۲۸۰۱ | آنچه در دل داشتی آن پُشتْ‌خَم | قَدْرِ آن دادی بِدو نه بیش و کَم | |
| ۲۸۰۲ | پَس بِگُفتَندی چه دانستی که او | این قَدَر اندیشه دارد ای عَمو؟ | |
| ۲۸۰۳ | او بِگُفتی خانهٔ دل خَلْوَت است | خالی از کُدْیه مِثالِ جَنَّت است | |
| ۲۸۰۴ | اَنْدَرو جُز عشقِ یَزدان کارْ نیست | جُز خیالِ وَصْلِ او دَیّارْ نیست | |
| ۲۸۰۵ | خانه را من روفْتَم از نیک و بَد | خانه‌اَم پُرَّست از عشقِ اَحَد | |
| ۲۸۰۶ | هرچه بینم اَنْدَرو غیرِ خدا | آنِ من نَبْوَد بُوَد عکسِ گدا | |
| ۲۸۰۷ | گَر در آبی نَخْل یا عُرجون نِمود | جُز زِ عکسِ نَخْله‌یی بیرون نبود | |
| ۲۸۰۸ | در تَکِ آب اَرْ بِبینی صورتی | عکسِ بیرون باشد آن نَقْش ای فَتی | |
| ۲۸۰۹ | لیکْ تا آب از قَذیٰ خالی شُدن | تَنْقیه شَرط است در جویِ بَدَن | |
| ۲۸۱۰ | تا نَمانَد تیرگیّ و خَسْ دَرو | تا اَمین گردد نِمایَد عکسِ رو | |
| ۲۸۱۱ | جُز گِلابه در تَنَت کو ای مُقِل؟ | آبْ صافی کُن زِ گِل ای خَصْمِ دل | |
| ۲۸۱۲ | تو بَر آنی هر دَمی کَزْ خواب و خَور | خاک ریزی اَنْدَرین جو بیش تَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!