مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷۵ – تَشنیع زدنِ اُمَرا بر اَیاز که چرا شِکَستَش؟ و جواب دادنِ اَیاز ایشان را
| ۴۰۷۷ | گفت اَیاز ای مِهْتَرانِ نامْوَر | اَمرِ شَهْ بهتر به قیمَت یا گُهَر؟ | |
| ۴۰۷۸ | اَمرِ سُلطان بِهْ بُوَد پیش شما | یا که این نیکو گُهَر بَهر خدا | |
| ۴۰۷۹ | ای نَظَرْتان بر گُهَر بر شاه نه | قِبْلَه‌تان غول است و جاده یْ راه نه | |
| ۴۰۸۰ | من زِ شَهْ بَر می‌نگردانم بَصَر | من چو مُشرکْ روی نارَم با حَجَر | |
| ۴۰۸۱ | بی‌گُهَر جانی که رَنگینْ سنگ را | بَرگُزینَد پس نَهَد شاهِ مرا | |
| ۴۰۸۲ | پُشتْ سویِ لُعْبَتِ گُلْرَنگ کُن | عقل در رَنگ‌آوَرْنده دَنْگ کُن | |
| ۴۰۸۳ | اَنْدَر آ در جو سَبو بر سنگ زَن | آتش اَنْدَر بو و اَنْدَر رَنگ زَن | |
| ۴۰۸۴ | گَر نه‌یی در راهِ دین از رَه‌زَنان | رَنگ و بو مَپْرَست مانندِ زَنان | |
| ۴۰۸۵ | سَر فُرو انداختند آن مِهتَران | عُذْرجویان گشه زان نِسْیان به جان | |
| ۴۰۸۶ | از دلِ هر یک دو صد آهْ آن زمان | هَمچو دودی می‌شُدی تا آسْمان | |
| ۴۰۸۷ | کرد اِشارَت شَهْ به جَلّادِ کُهُن | که زِ صَدْرَم این خَسان را دور کُن | |
| ۴۰۸۸ | این خَسان چه لایِقِ صَدْرِ من‌اَند؟ | کَزْ پِیِ سنگْ اَمرِ ما را بِشْکَنَند؟ | |
| ۴۰۸۹ | اَمرِ ما پیشِ چُنین اَهلِ فَساد | بَهرِ رَنگینْ سَنگ شُد خوار و کَساد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!