مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۲ – تَفاوتِ عُقولْ در اَصْلِ فِطْرَت خِلافِ مُعْتَزِله که ایشان گویند در اَصلْ عُقولِ جُز وی بَرابَرند این اَفْزونی و تَفاوت از تَعَلُّم است و ریاضَت و تجربه
| ۴۵۹ | این تَفاوتْ عقل‌ها را نیک دان | در مَراتِبْ از زمین تا آسْمان | |
| ۴۶۰ | هست عَقلی هَمچو قُرصِ آفتاب | هست عقلی کمتر از زُهره وْ شِهاب | |
| ۴۶۱ | هست عقلی چون چراغی سَرخوشی | هست عقلی چون سِتاره‌یْ آتشی | |
| ۴۶۲ | زان که ابر از پیشِ آن چون واجَهَد | نورِ یَزدانْ بین خِرَدها بَر دَهَد | |
| ۴۶۳ | عقلِ جُزویْ عقل را بَدنام کرد | کامِ دنیا مَرد را بی‌کام کرد | |
| ۴۶۴ | آن زِ صَیْدی حُسنِ صَیّادی بِدید | وین ز صیادی غم صیدی کشید | |
| ۴۶۵ | آن ز خدمت ناز مخدومی بیافت | وآن زِ مَخْدومی زِ راهِ عِزّ بِتافت | |
| ۴۶۶ | آن زِ فرعونی اسیرِ آب شُد | وَزْ اسیریْ سِبْطْ صد سُهراب شُد | |
| ۴۶۷ | لَعْبِ مَعْکوس است و فَرزینَْبندِ سخت | حیله کَم کُن کارِ اِقْبال است و بَخت | |
| ۴۶۸ | بر حیال و حیله کَم تَنْ تار را | که غَنی رَهْ کَم دَهَد مَکّار را | |
| ۴۶۹ | مَکْر کُن در راهِ نیکو خِدْمَتی | تا نُبُوَّت یابی اَنْدَر اُمَّتی | |
| ۴۷۰ | مَکْر کن تا وا رَهی از مَکْرِ خَود | مَکْر کُن تا فَرد گَردی از جَسَد | |
| ۴۷۱ | مَکْر کُن تا کمترین بَنده شَوی | در کَمی رَفتی خداوَنْده شَوی | |
| ۴۷۲ | روبَهیّ و خِدمَت ای گُرگِ کُهُن | هیچ بَر قَصْدِ خداوندی مَکُن | |
| ۴۷۳ | لیکْ چون پَروانه در آتش بِتاز | کیسه‌‌یی زان بَر مَدوز و پاکْ باز | |
| ۴۷۴ | زور را بُگْذار و زاری را بگیر | رَحْم سویِ زاری آید ای فَقیر | |
| ۴۷۵ | زاریِ مُضْطَرّ تشنه مَعْنوی‌ست | زاریِ سردِ دروغْ آنِ غَوی‌ست | |
| ۴۷۶ | گریهٔ اِخْوانِ یوسُف حیلَت است | که دَرونْشان پُر زِ رَشک و عِلَّت است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!