مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۴ – در صِفَتِ آن بی‌خودان که از شَرِ خود و هُنرِ خود ایمِن شُده‌اند که فانی‌اَند در بَقایِ حَق هَمچون ستارگان که فانی‌اَند روزْ در آفتاب و فانی را خَوْفِ آفَت و خَطَر نباشد
| ۶۷۲ | چون فَناش از فقرْ پیرایه شود | او مُحمَّدوار بی‌سایه شود | |
| ۶۷۳ | فَقْرُ فَخری را فَنا پیرایه شُد | چون زبانه‌یْ شمعِ او بی‌سایه شُد | |
| ۶۷۴ | شمعْ جُمله شُد زَبانه پا و سَر | سایه را نَبْوَد به گِردِ او گُذَر | |
| ۶۷۵ | مومْ از خویش و زِ سایه دَر گُریخت | در شُعاع از بَهْرِ او که شمع ریخت | |
| ۶۷۶ | گفت او بَهْرِ فَنایَت ریختم | گفت من هم در فَنا بُگْریختم | |
| ۶۷۷ | این شُعاعِ باقی آمد مُفْتَرَض | نه شُعاعِ شمعِ فانیّ عَرَض | |
| ۶۷۸ | شمعْ چون در نار شُد کُلّی فَنا | نه اَثَر بینی زِ شمع و نه ضیا | |
| ۶۷۹ | هست اَنْدَر دَفْعِ ظُلمَت آشِکار | آتشِ صورتْ به مومی پایْدار | |
| ۶۸۰ | بَرخِلافِ مومْ شمعِ جسمْ کان | تا شود کَم گردد اَفْزون نورِ جان | |
| ۶۸۱ | این شُعاعِ باقی و آن فانی است | شمعِ جان را شُعلهٔ رَبّانی است | |
| ۶۸۲ | این زَبانه‌یْ آتشی چون نور بود | سایهٔ فانی شُدن زو دور بود | |
| ۶۸۳ | ابر را سایه بِیُفتَد در زمین | ماه را سایه نباشد هَم نِشین | |
| ۶۸۴ | بی‌خودی بی‌ابری است ای نیکْ‌خواه | باشی اَنْدَر بی‌خودی چون قُرصِ ماه | |
| ۶۸۵ | باز چون ابری بِیایَد رانْده | رفت نور از مَهْ خیالی مانْده | |
| ۶۸۶ | از حِجابِ ابر نورَش شُد ضَعیف | کَم زِ ماهِ نو شُد آن بَدْرِ شریف | |
| ۶۸۷ | مَهْ خیالی می‌نِمایَد زَابْر و گَرْد | ابرِ تَنْ ما را خیال‌اَنْدیش کرد | |
| ۶۸۸ | لُطفِ مَهْ بِنگَر که این هم لُطفِ اوست | که بِگُفت او ابرها ما را عَدوست | |
| ۶۸۹ | مَهْ فَراغَت دارد از ابر و غُبار | بَر فَرازِ چَرخ دارد مَهْ مَدار | |
| ۶۹۰ | ابرْ ما را شُد عَدوّ و خَصْمِ جان | که کُند مَهْ را ز چَشمِ ما نَهان | |
| ۶۹۱ | حور را این پَرده زالی می‌کُند | بَدر را کَم از هِلالی می‌کُند | |
| ۶۹۲ | ماهْ ما را در کِنارِ عِزّ نِشانْد | دشمنِ ما را عَدویِ خویش خوانْد | |
| ۶۹۳ | تابِ ابر و آبِ او خود زین مَهْ است | هر که مَهْ خوانْد ابر را بَس گُمرَه است | |
| ۶۹۴ | نورِ مَهْ بر ابرْ چون مُنْزَل شُده‌ست | رویِ تاریکَش زِ مَهْ مُبْدَل شُده‌ست | |
| ۶۹۵ | گرچه هم رَنگِ مَهْ است و دولتی‌ست | اَنْدَر ابرْ آن نورِ مَهْ عاریَّتی‌ست | |
| ۶۹۶ | در قیامَت شَمْس و مَهْ مَعْزول شُد | چَشمْ در اَصْلِ ضیا مشغول شُد | |
| ۶۹۷ | تا بِدانَد مُلْک را از مُسْتَعار | وین رِباطِ فانی از دارُاَلْقَرار | |
| ۶۹۸ | دایه عاریّه بُوَد روزی سه چار | مادرا ما را تو گیر اَنْدَر کِنار | |
| ۶۹۹ | پَرّ من ابراست و پَرده‌ست و کَثیف | زِ اِنْعِکاسِ لُطفِ حَق شُد او لَطیف | |
| ۷۰۰ | بَر کَنم پَر را و حُسنَش را زِ راه | تا بِبینَم حُسنِ مَهْ را هم زِ ماه | |
| ۷۰۱ | من نخواهم دایه مادر خوش تَرست | موسی‌اَم من دایهٔ من مادرست | |
| ۷۰۲ | من نخواهم لُطفِ مَهْ از واسِطه | که هَلاکِ قَوْم شُد این رابِطه | |
| ۷۰۳ | یا مگر ابری شود فانیّ راه | تا نگردد او حِجابِ رویِ ماه | |
| ۷۰۴ | صورتش بِنْمایَد او در وَصْفِ لا | هَمچو جسمِ اَنْبیا و اَوْلیا | |
| ۷۰۵ | آن چُنان ابری نباشد پَرده‌بَند | پَرده‌دَر باشد به مَعنی سودْمَند | |
| ۷۰۶ | آن‌چُنانک اَنْدَر صَباح روشنی | قَطره می‌بارید و بالا ابرْ نی | |
| ۷۰۷ | مُعجُزه‌یْ پیغامبری بود آن سِقا | گشته ابر از مَحْو هم‌رَنگِ سَما | |
| ۷۰۸ | بود ابر و رفته از وِیْ خویِ ابر | این چُنین گردد تَنِ عاشقْ به صَبر | |
| ۷۰۹ | تَنْ بُوَد امّا تَنی گُم گشته زو | گشته مُبْدَل رفته از وِیْ رَنگ و بو | |
| ۷۱۰ | پَر پِیِ غیراست و سَر از بَهْرِ من | خانهٔ سَمْع و بَصَر اُسْتونِ تَن | |
| ۷۱۱ | جانْ فِدا کردن برایِ صَیْدِ غیر | کُفرِ مُطْلَق دان و نومیدی زِ خیر | |
| ۷۱۲ | هین مَشو چون قَند پیشِ طوطیان | بلکه زَهْری شو شو ایمِن از زیان | |
| ۷۱۳ | یا برایِ شادباشی در خِطاب | خویش چون مُردار کُن پیش کِلاب | |
| ۷۱۴ | پَس خَضِر کَشتی برای این شِکَست | تا که آن کَشتی ز غاصِب بازْ رَست | |
| ۷۱۵ | فَقْرُ فَخْری بَهْرِ آن آمد سَنی | تا زِ طَمّاعانْ گُریزم در غَنی | |
| ۷۱۶ | گنج‌ها را در خرابی زان نَهَند | تا ز حِرْصِ اَهْلِ عُمران وا رَهَند | |
| ۷۱۷ | پَر نَتانی کَند رو خَلْوَت گُزین | تا نگردی جُمله خَرجِ آن و این | |
| ۷۱۸ | زآن که تو هم لُقمه‌‌یی هم لُقمه‌خوار | آکِل و مَاکولی ای جان هوش‌دار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!