مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۸ – پاک کردنِ آبْ همۀ پَلیدی‌ها را و بازْ پاک کردنِ خدایِ تَعالی آب را از پَلیدی لاجَرَم قُدّوس آمد حَقْ تَعالی
| ۲۰۰ | آب چون پیکار کرد و شُد نَجِس | تا چُنان شُد کآب را رَد کرد حِس | |
| ۲۰۱ | حَق بِبُردَش باز در بَحْرِ صَواب | تا بِشُستَش از کَرَم آن آبِ آب | |
| ۲۰۲ | سالِ دیگر آمد او دامَن‌کَشان | هی کجا بودی؟ به دریایِ خوشان | |
| ۲۰۳ | من نَجِس زین جا شُدم پاک آمدم | بِسْتَدَم خِلْعَت سویِ خاک آمدم | |
| ۲۰۴ | هین بِیایید ای پَلیدانْ سویِ من | که گرفت از خویِ یَزدانْ خویِ من | |
| ۲۰۵ | دَرپَذیرم جُملهٔ زشتیت را | چون مَلَک پاکی دَهَم عِفْریت را | |
| ۲۰۶ | چون شَوَم آلوده باز آن جا رَوَم | سویِ اَصْلِ اَصْلِ پاکی‌ها رَوَم | |
| ۲۰۷ | دَلْقِ چرکین بَرکَنَم آن جا زِ سَر | خِلْعَتِ پاکَم دَهَد بارِدِگَر | |
| ۲۰۸ | کارِ او این است و کارِ من همین | عالَم‌آرای‌ست رَبُّ الْعالَمین | |
| ۲۰۹ | گَر نبودی این پَلیدی‌هایِ ما | کِی بُدی این بارْنامه آب را؟ | |
| ۲۱۰ | کیسه‌هایِ زَر بِدُزدید از کسی | می‌رَوَد هر سو که هین کو مُفْلِسی | |
| ۲۱۱ | یا بِریزَد بر گیاهِ رُسته‌یی | یا بِشویَد رویِ رو ناشِسْته‌یی | |
| ۲۱۲ | یا بگیرد بر سَر او حَمّال‌وار | کَشتیِ بی‌دست و پا را در بِحار | |
| ۲۱۳ | صد هزاران دارو اَنْدَر وِیْ نَهان | زان که هر دارو بِرویَد زو چُنان | |
| ۲۱۴ | جانِ هر دُرّی دلِ هر دانه‌یی | می‌رَوَد در جو چو داروخانه‌‌یی | |
| ۲۱۵ | زو یَتیمانِ زمین را پَروَرِش | بَستگانِ خُشک را از وِیْ رَوِش | |
| ۲۱۶ | چون نَمانَد مایه‌اَش تیره شود | هَمچو ما اَنْدَر زمینْ خیره شود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!