مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۷ – بَیانِ آن که نماز و روزه و همه چیزهایِ بُرونی گواهی‌هاست بر نورِ اَنْدَرونی
| ۱۸۳ | این نماز و روزه و حَجّ و جِهاد | هم گواهی دادن است از اِعْتِقاد | |
| ۱۸۴ | این زکات و هَدیه و تَرکِ حَسَد | هم گواهی دادن است از سِرِ خَود | |
| ۱۸۵ | خوان و مِهْمانی پِیِ اِظْهارْ راست | کای مِهان ما با شما گشتیم راست | |
| ۱۸۶ | هَدیه‌ها و اَرْمَغان و پیش‌کَش | شُد گواهِ آن که هستم با تو خَوش | |
| ۱۸۷ | هر کسی کوشَد به مالی یا فُسون | چیست؟ دارم گوهری در اَنْدَرون | |
| ۱۸۸ | گوهری دارم زِ تَقوی یا سَخا | این زکات و روزه در هر دو گُوا | |
| ۱۸۹ | روزه گوید کرد تَقوی از حَلال | در حَرامَش دان که نَبْوَد اِتّصال | |
| ۱۹۰ | وان زَکاتش گفت کو از مالِ خویش | می‌دَهَد پَس چون بِدُزدَد زَ اهْلِ کیش؟ | |
| ۱۹۱ | گَر به طَرّاری کُند پَس دو گُواه | جَرْح شُد در مَحْکَمه یْ عَدلِ اِله | |
| ۱۹۲ | هست صَیّاد ار کُند دانه نِثار | نه زِ رَحْم و جود بَلْ بَهْرِ شکار | |
| ۱۹۳ | هست گُربه روزه‌دار اَنْدَر صیام | خُفته کرده خویش بَهْرِ صیدِ خام | |
| ۱۹۴ | کرده بَدظَن زین کَژی صد قَوْم را | کرده بَدنامْ اَهْلِ جود و صَوْم را | |
| ۱۹۵ | فَضْلِ حَقْ با این که او کَژْ می‌تَنَد | عاقِبَت زین جُمله پاکَش می‌کُند | |
| ۱۹۶ | سَبْق بُرده رَحْمَتَش وان غَدْر را | داده نوری که نباشد بَدْر را | |
| ۱۹۷ | کوشِشَش را شُسته حَقْ زین اِخْتِلاط | غُسل داده رَحْمَت او را زین خُباط | |
| ۱۹۸ | تا که غَفّاریّ او ظاهِر شود | مِغْفَری کَلّیش را غافِر شود | |
| ۱۹۹ | آبْ بَهْرِ این بِبارید از سِماک | تا پَلیدان را کُند از خُبثْ پاک |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!