مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۴۱ – طَنْز و اِنْکار کردنِ پادشاهِ جُهود و قَبول ناکردنِ نَصیحَتِ خاصانِ خویش
| ۸۷۴ | این عَجایب دید آن شاهِ جُهود | جُز که طَنْز و جُز که اِنْکارش نبود | |
| ۸۷۵ | ناصِحان گفتند از حَد مَگْذَران | مَرکَبِ اِسْتیزه را چندین مَران | |
| ۸۷۶ | ناصِحان را دست بَست و بَند کرد | ظُلم را پیوند در پیوند کرد | |
| ۸۷۷ | بانگ آمد، کارْ چون این‌جا رَسید | پایْ دار ای سگ که قَهْرِ ما رَسید | |
| ۸۷۸ | بَعد ازان آتشْ چِهل گَزْ بَرفُروخت | حَلْقه گشت و آن جُهودان را بِسوخت | |
| ۸۷۹ | اَصلِ ایشان بود آتش زِابْتِدا | سویِ اَصلِ خویشْ رفتند اِنْتِها | |
| ۸۸۰ | هم زِ آتش زاده بودند آن فَریق | جُزوها را سویِ کُلْ باشد طَریق | |
| ۸۸۱ | آتشی بودند مؤمنْ‌سوز و بَسْ | سوخت خود را آتشِ ایشان چو خَسْ | |
| ۸۸۲ | آن کِه بوده‌ست اُمُّهُ اَلْهاوِیَه | هاویه آمد مَر او را زاویَه | |
| ۸۸۳ | مادرِ فرزندْ جویانِ وِیْ است | اَصل‌ها مَر فَرع‌ها را در پِی است | |
| ۸۸۴ | آب‌ها در حوض اگر زندانی است | بادْ نَشْفَش می‌کُند کَارْکانی است | |
| ۸۸۵ | می‌رَهانَد، می‌بَرَد تا مَعدَنَش | اندک اندک، تا نَبینی بُردَنَش | |
| ۸۸۶ | وین نَفَس، جان‌هایِ ما را هم چُنان | اندک اندک دُزدَد از حَبْسِ جهان | |
| ۸۸۷ | تا اِلَیْهِ یَصْعَدْ اَطْیابُ اَلْکَلِمْ | صاعِداً مِنّا اِلی حَیْثُ عَلِمْ | |
| ۸۸۸ | تَرتَقی اَنْفاسُنا باِلْمُنْتَقی | مُتْحِفًا مِنّا اِلی دارِ الْبَقا | |
| ۸۸۹ | ثُمَّ تَأْتینا مُکافاتُ اَلْمَقال | ضِعْفَ ذاکَ رَحْمَةً مِنْ ذِی الْجَلال | |
| ۸۹۰ | ثُمَّ یُلْجینا اِلی اَمْثالِها | کَی یَنالَ الْعَبْدُ مِمّا نالَها | |
| ۸۹۱ | هکَذی تَعْرُجْ وَتَنْزِلْ دایِما | ذا فَلا زِلْتَ عَلَیْهِ قایِما | |
| ۸۹۲ | پارسی گوییم، یعنی این کَشِش | زان طَرَف آید که آمد آن چَشِش | |
| ۸۹۳ | چَشمِ هر قومی به سویی مانْده است | کان طَرَف یک روز ذوقی رانْده است | |
| ۸۹۴ | ذوقِ جِنْس از جِنْسِ خود باشد یَقین | ذوقِ جُزو از کُلِّ خود باشد بِبین | |
| ۸۹۵ | یا مگر آن قابِلِ جِنْسی بُوَد | چون بِدو پیوست، جِنْسِ او شود | |
| ۸۹۶ | هَمچو آب و نان که جِنْس ما نبود | گشت جِنْسِ ما و اَنْدَر ما فُزود | |
| ۸۹۷ | نَقْشِ جِنْسیَّت ندارد آب و نان | زِاعْتِبارِ آخِر آن را جِنْس دان | |
| ۸۹۸ | وَرْ زِ غیرِ جِنْس باشد ذوقِ ما | آن مگر مانند باشد جِنْس را | |
| ۸۹۹ | آن که مانند است، باشد عاریَت | عاریَت باقی نَمانَد عاقِبَت | |
| ۹۰۰ | مُرغ را گَر ذوق آید از صَفیر | چون که جِنْسِ خود نیابَد شُد نَفیر | |
| ۹۰۱ | تشنه را گَر ذوق آید از سَراب | چون رَسَد در وِیْ گُریزد، جویَد آب | |
| ۹۰۲ | مُفْلِسان هم خوش شوند از زَرِّ قَلْب | لیک آن رُسوا شود در دارِ ضَرب | |
| ۹۰۳ | تا زَراَنْدودیْت از رَهْ نَفْکَند | تا خیالِ کَژْ تو را چَهْ نَفْکَند | |
| ۹۰۴ | از کَلیله باز جو آن قِصّه را | وَنْدَر آن قِصّه طَلَب کُن حِصّه را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!