مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۴۰ – عِتاب کردنِ آتش را، آن پادشاهِ جُهود
| ۸۲۸ | رو به آتش کرد شَهْ کِی تُندخو | آن جهانْ سوزِ طبیعی خوت کو؟ | |
| ۸۲۹ | چون نمی‌سوزی؟ چه شُد خاصیَّتَت؟ | یا زِ بَختِ ما دِگَر شُد نیَّتَت؟ | |
| ۸۳۰ | می‌نَبَخشایی تو بر آتش‌پَرَست | آن کِه نَپْرَستد تو را، او چون بِرَست؟ | |
| ۸۳۱ | هرگز ای آتش تو صابِر نیستی | چون نَسوزی؟ چیست؟ قادر نیستی؟ | |
| ۸۳۲ | چَشمْ‌بَند است این، عَجَب یا هوش‌بَند | چون نَسوزانَد چُنین شُعله‌یْ بُلَند؟ | |
| ۸۳۳ | جادویی کَردَت کسی یا سیمیاست؟ | یا خِلافِ طَبْعِ تو از بَختِ ماست؟ | |
| ۸۳۴ | گفت آتش مَن هَمانَم، ای شَمَن | اَنْدَر آ تا تو بِبینی تابِ من | |
| ۸۳۵ | طَبْعِ مَن دیگر نگشت و عُنْصُرَم | تیغِ حَقَّم، هم به دَستوری بُرَم | |
| ۸۳۶ | بر دَرِ خَرگَه سگانِ تُرکَمان | چاپلوسی کرده پیشِ میهمان | |
| ۸۳۷ | وَرْ به خَرگَهْ بُگْذرد بیگانه‌رو | حَمله بینَد از سگانْ شیرانه او | |
| ۸۳۸ | من زِ سگ کَم نیستم در بَندگی | کَم زِ تُرکی نیست حَقْ در زندگی | |
| ۸۳۹ | آتَشِ طَبْعَت اگر غمگین کُند | سوزش از اَمرِ مَلیکِ دین کُند | |
| ۸۴۰ | آتَش طَبْعَت اگر شادی دَهَد | اَنْدَرو شادی مَلیکِ دین نَهَد | |
| ۸۴۱ | چون که غَم‌بینی تو اِسْتِغْفار کُن | غم به اَمرِ خالِق آمد کارْ کُن | |
| ۸۴۲ | چون بِخواهَد عینِ غمْ شادی شود | عینِ بَندِ پایْ آزادی شود | |
| ۸۴۳ | باد و خاک و آب و آتش بَنده‌اند | با من و تو مُرده، با حَقْ زنده‌اند | |
| ۸۴۴ | پیشِ حَقْ آتش همیشه در قیام | هَمچو عاشقْ روز و شب پیچان مُدام | |
| ۸۴۵ | سنگ بر آهن زنی، بیرون جَهَد | هم به اَمرِ حَقْ قَدَم بیرون نَهَد | |
| ۸۴۶ | آهن و سنگِ سِتَم بَر هَم مَزَن | کین دو می‌زایند هَمچون مَرد و زَن | |
| ۸۴۷ | سنگ و آهنْ خود سَبَب آمد، وَلیک | تو به بالاتَر نِگَر، ای مَردِ نیک | |
| ۸۴۸ | کین سَبَب را آن سَبَب آوَرْد پیش | بی‌سَبَب کِی شُد سَبَب هرگز زِ خویش؟ | |
| ۸۴۹ | و آن سَبَب‌ها کَانْبیا را رَهْبَرند | آن سَبَب‌ها زین سَبَب‌ها بَرتَرند | |
| ۸۵۰ | این سَبَب را آن سَبَب عامِل کُند | باز گاهی بی‌بَر و عاطِل کُند | |
| ۸۵۱ | این سَبَب را مَحْرَم آمد عقل‌ها | وان سَبَب‌ها راست مَحْرَمْ اَنْبیا | |
| ۸۵۲ | این سَبَب چِه بْوَد؟ به تازی گو رَسَن | اَنْدَرین چَهْ این رَسَن آمد به فَن | |
| ۸۵۳ | گَردشِ چَرخه رَسَن را عِلَّت است | چَرخه گَردان را ندیدن، زَلَّت است | |
| ۸۵۴ | این رَسَن‌هایِ سَبَب‌ها در جهان | هان و هان زین چَرخِ سَرگَردان مَدان | |
| ۸۵۵ | تا نَمانی صِفْر و سَرگردانْ چو چَرخ | تا نَسوزی تو زِ بی‌مغزی چو مَرْخ | |
| ۸۵۶ | بادْ آتش می‌خورَد از اَمرِ حَق | هر دو سَرمَست آمدند از خَمْرِ حَق | |
| ۸۵۷ | آبِ حِلْم و آتشِ خَشم ای پسر | هم زِ حَق بینی، چو بُگْشایی بَصَر | |
| ۸۵۸ | گَر نبودی واقِف از حَقْ جانِ باد | فَرق کِی کردی میانِ قومِ عاد؟ | |
| ۸۵۹ | هود گِردِ مؤمنان خَطّی کَشید | نَرم می‌شُد باد کان‌جا می‌رَسید | |
| ۸۶۰ | هرکِه بیرون بود زان خَط جُمله را | پاره پاره می‌گُسَست اَنْدَر هوا | |
| ۸۶۱ | هم چُنین شَیْبانِ راعی می‌کَشید | گِردْ بَر گِردِ رَمه خَطّی پَدید | |
| ۸۶۲ | چون به جُمعه می‌شُد او وَقتِ نماز | تا نیارَد گُرگ آن‌جا تُرکْ تاز | |
| ۸۶۳ | هیچ گُرگی دَر نَرفتی اَنْدَر آن | گوسفندی هم نگشتی زان نِشان | |
| ۸۶۴ | بادِ حرصِ گُرگ و حرصِ گوسفند | دایره‌یْ مَردِ خدا را بود بَند | |
| ۸۶۵ | هم‌چُنین بادِ اَجل با عارفان | نَرم و خوش هَمچون نَسیم گُلْسِتان | |
| ۸۶۶ | آتشْ ابراهیم را دَندان نَزَد | چون گُزیده‌یْ حَق بُوَد، چونَش گَزَد؟ | |
| ۸۶۷ | زآتشِ شَهوت نَسوزد اَهْلِ دین | باقیان را بُرده تا قَعْرِ زَمین | |
| ۸۶۸ | موجِ دَریا چون به اَمرِ حَقْ بِتاخت | اَهْلِ موسی را زِ قبْطی واشِناخت | |
| ۸۶۹ | خاک، قارون را چو فرمان دَر رَسید | با زَر و تَختَش به قَعْرِ خود کَشید | |
| ۸۷۰ | آب و گِلْ چون از دَمِ عیسی چَرید | بال و پَر بُگْشاد، مُرغی شُد پَرید | |
| ۸۷۱ | هست تَسْبیحَت بُخارِ آب و گِل | مُرغِ جَنَّت شُد زِ نَفْخِ صِدقِ دل | |
| ۸۷۲ | کوهِ طور از نورِ موسی شُد به رَقص | صوفیِ کامل شُد و رَست او زِ نَقْص | |
| ۸۷۳ | چه عَجَب گَر کوهْ صوفی شُد عزیز | جسمِ موسی از کُلوخی بود نیز |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!