مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۸۲ – سوآل کردنِ رَسولِ روم از عُمَر رَضِیَ‌اللّهُ عَنْهُ از سَبَبِ اِبْتِلایِ اَرْواحْ با این آب و گِلِ جسم
| ۱۵۲۱ | چون زِ عُمَّر آن رَسول این را شَنید | روشَنی اَنْدَر دِلَش آمَد پَدید | |
| ۱۵۲۲ | مَحْو شُد پیشَش سوآل و هم جواب | گَشت فارغ از خَطا و از صَواب | |
| ۱۵۲۳ | اَصْل را دریافت و بُگْذاشت از فُروع | بَهرِ حِکْمَت کرد در پُرسش شروع | |
| ۱۵۲۴ | گفت یا عُمَّر چه حِکْمَت بود و سِرّ | حَبْسِ آن صافی دَرین جایِ کَدِر؟ | |
| ۱۵۲۵ | آبِ صافی در گِلی پنهان شُده | جانِ صافی بَستۀ اَبْدان شُده | |
| ۱۵۲۶ | گفت تو بَحثی شِگَرفی می‌کُنی | مَعنی‌یی را بَندِ حَرفی می‌کُنی | |
| ۱۵۲۷ | حَبْس کردی مَعنیِ آزاد را | بَندِ حَرفی کرده‌‌یی تو یاد را | |
| ۱۵۲۸ | از برایِ فایده این کرده‌‌یی | تو که خود از فایِده در پَرده‌‌یی | |
| ۱۵۲۹ | آن کِه از وِیْ فایده زاییده شُد | چون نَبینَد آنچه ما را دیده شُد؟ | |
| ۱۵۳۰ | صد هزاران فایده‌ست و هر یکی | صد هزاران پیشِ آن یکْ اَنْدکی | |
| ۱۵۳۱ | آن دَمِ نُطْقَت که جُزوِ جُزوهاست | فایده شُد کُلِّ کُلْ خالی چراست؟ | |
| ۱۵۳۲ | تو که جُزویْ کارِ تو با فایِده‌ست | پس چرا در طَعْنِ کُل آری تو دست؟ | |
| ۱۵۳۳ | گفت را گَر فایده نَبْوَد، مگو | وَرْ بُوَد، هِلْ اِعْتراض و شُکْر جو | |
| ۱۵۳۴ | شُکرِ یَزدانْ طَوْقِ هر گَردن بُوَد | نی جِدال و رو تُرُش کردن بُوَد | |
| ۱۵۳۵ | گَر تُرُش‌رو بودن آمد شُکْر و بَسْ | پس چو سِرکه شُکرگویی نیست کَس | |
| ۱۵۳۶ | سِرکه را گَر راه باید در جِگَر | گو بِشو سِرکَنْگَبین او از شِکَر | |
| ۱۵۳۷ | مَعنی اَنْدَر شِعْر جُز با خَبْط نیست | چون قَلاسَنگ است و اَنْدَر ضَبْط نیست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!