مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۰۲ – مَشورت کردنِ فرعون با ایسیَه در ایمان آوردن به موسی عَلَیْهِ السَّلام
| ۲۵۹۶ | باز گفت او این سُخَن با ایسیَه | گفت جانْ اَفْشان بَرین ای دلْ‌سِیَه | |
| ۲۵۹۷ | بَسْ عِنایَت‌هاست مَتْنِ این مَقال | زود دَریاب ای شَهِ نیکو خِصال | |
| ۲۵۹۸ | وَقتِ کَشت آمد زِهی پُر سودْ کَشت | این بِگُفت و گریه کرد و گرم گشت | |
| ۲۵۹۹ | بَر جَهید از جا و گُفتا بَخَّ لَکْ | آفتابی تاجْ گَشتَت ای کَلَک | |
| ۲۶۰۰ | عَیْبِ کَل را خود بِپوشانَد کُلاه | خاصه چون باشد کُلَه خورشید و ماه | |
| ۲۶۰۱ | هم در آن مَجْلِس که بِشْنیدی تو این | چون نگفتی آری و صد آفرین؟ | |
| ۲۶۰۲ | این سُخَن در گوشِ خورشید اَرْ شُدی | سَرنِگون بر بویِ این زیر آمدی | |
| ۲۶۰۳ | هیچ می‌دانی چه وَعْده‌ست و چه داد؟ | می‌کُند اِبْلیس را حَق اِفْتِقاد | |
| ۲۶۰۴ | چون بِدین لُطفْ آن کَریمَت باز خوانْد | ای عَجَب چون زَهْره‌اَت بر جایْ مانْد | |
| ۲۶۰۵ | زَهْره‌اَت نَدْرید تا زان زَهْره‌اَت | بودی اَنْدَر هر دو عالَم بَهْره‌اَت | |
| ۲۶۰۶ | زَهْره‌یی کَزْ بَهرهٔ حَقْ بَر دَرَد | چون شهیدان از دو عالَم بَر خورَد | |
| ۲۶۰۷ | غافلی هم حِکْمَت است و این عَمی | تا بِمانَد لیک تا این حَدْ چرا؟ | |
| ۲۶۰۸ | غافلی هم حِکْمَت است و نِعْمَت است | تا نَپَرَّد زود سَرمایه زِ دَست | |
| ۲۶۰۹ | لیک نی چندان که ناسوری شود | زَهْرِ جان و عقلِ رَنْجوری شود | |
| ۲۶۱۰ | خود کِه یابد این چُنین بازار را؟ | که به یک گُل می‌خَری گُلْزار را | |
| ۲۶۱۱ | دانه‌یی را صد درخْتِستانْ عِوَض | حَبّه‌یی را آمَدَت صد کانْ عِوَض | |
| ۲۶۱۲ | کانَ لِلَّهْ دادنِ آن حَبّه است | تا که کانَ‌اللهْ لَهُ آید به دست | |
| ۲۶۱۳ | زان که این هویِ ضَعیفِ بی‌قَرار | هست شُد زان هویِ رَبِّ پایدار | |
| ۲۶۱۴ | هویِ فانی چون که خود فا او سِپُرد | گشت باقی دایم و هرگز نَمُرد | |
| ۲۶۱۵ | هَمچو قَطره‌یْ خایِف از باد و زِ خاک | که فَنا گردد بِدین هر دو هَلاک | |
| ۲۶۱۶ | چون به اَصْلِ خود که دریا بود جَست | از تَفِ خورشید و باد و خاک رَست | |
| ۲۶۱۷ | ظاهِرش گُم گشت در دریا وَلیک | ذاتِ او مَعصوم و پا بَرجا و نیک | |
| ۲۶۱۸ | هین بِدِه ای قطره خود را بی‌نَدَم | تا بیابی در بَهایِ قطره یَم | |
| ۲۶۱۹ | هین بِدِه ای قطره خود را این شَرَف | در کَفِ دریا شو ایمِنْ از تَلَف | |
| ۲۶۲۰ | خود کِه را آید چُنین دولت به دست؟ | قطره را بَحْری تَقاضاگَر شُده‌ست | |
| ۲۶۲۱ | اَللَهْ اَللَهْ زود بِفْروش و بِخَر | قطره‌یی دِهْ بَحْرِ پُر گوهر بِبَر | |
| ۲۶۲۲ | اَللَهْ اللَهْ هیچ تاخیری مَکُن | که زِ بَحْرِ لُطف آمد این سُخُن | |
| ۲۶۲۳ | لُطف اَنْدَر لُطفِ این گُم می‌شود | کَاسْفَلی بر چَرخِ هفتم می‌شود | |
| ۲۶۲۴ | هین که یک بازی فُتادَت بوالْعَجَب | هیچ طالِب این نَیابَد در طَلَب | |
| ۲۶۲۵ | گفت با هامان بگویم ای سَتیر | شاه را لازم بُوَد رایِ وزیر | |
| ۲۶۲۶ | گفت با هامان مگو این راز را | کورِ کَمْپیری چه داند باز را؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!