مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۰۳ – قِصّه بازِ پادشاه و کَمْپیر زَن

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

اگر پرنده باز زیبایی به دست پیرزنی کودن بیافتد، چون می‌خواهد به او خوبی کند برعکس دمار از روزگارش در میاورد. اول از همه بی‌خبر از اینکه ناخنهای بلند و تیز باز وسیله تهاجمی و تدافعی اوست، آنها را می‌چیند. هنگامی که می‌خواهد غذایش دهد آشی از بلغور برایش می‌پزد. پرنده بیچاره که غذایش شکار زنده و عالی است امتناع می‌کند و پیرزن خشمگین بر سرش فریاد می‌کشد و در نهایت ظرف داغ آش را بر سر حیوان بیچاره فرود می‌آورد. سر و صورت باز می‌سوزد و بال و پرش می‌ریزد. چرا که ” مهر ابله، مهر خرس آمد یقین”