مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۲۲ – قِصّهٔ هَدیه فرستادنِ بِلْقیس از شهرِ سَبا سویِ سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام
| ۵۶۲ | هَدیهٔ بِلْقیس چِلْ اَسْتَر بُده‌ست | بارِ آن‌ها جُمله خِشْتِ زَر بُده‌ست | |
| ۵۶۳ | چون به صَحرای سُلیمانی رَسید | فَرشِ آن را جُمله زَرِّ پُخته دید | |
| ۵۶۴ | بر سَرِ زَرْ تا چِهِل مَنْزِل بِرانْد | تا که زَر را در نَظَر آبی نَماند | |
| ۵۶۵ | بارها گفتند زَرّ را وا بَریم | سویِ مَخْزَن ما چه بیگار اَنْدَریم | |
| ۵۶۶ | عَرصه‌یی کِشْ خاکْ زَرِّ دَهْ دَهی‌ست | زَر به هَدیه بُردن آن جا اَبْلَهی‌ست | |
| ۵۶۷ | ای بِبُرده عقلْ هَدیه تا اِله | عقل آن جا کَم‌تراَست از خاکِ راه | |
| ۵۶۸ | چون کَسادِ هَدیه آن جا شُد پَدید | شَرمْساریشان هَمی واپَس کَشید | |
| ۵۶۹ | باز گفتند اَرْ کَساد و اَرْ رَوا | چیست بر ما؟ بَنده فَرمانیم ما | |
| ۵۷۰ | گَر زَر و گَر خاکْ ما را بُردنی‌ست | اَمْرِ فرمان‌دِهْ به جا آوَردَنی‌ست | |
| ۵۷۱ | گر بِفَرمایَند که واپَس بَرید | هم به فَرمانْ تُحْفه را باز آورید | |
| ۵۷۲ | خَنْدَه‌ش آمد چون سُلیمان آن بِدید | کَزْ شما من کِی طَلَب کردم ثَرید؟ | |
| ۵۷۳ | من نمی‌گویم مرا هَدیه دهید | بلکه گفتم لایِقِ هَدیه شوید | |
| ۵۷۴ | که مرا از غَیْبْ نادِر هَدیه‌هاست | که بَشَر آن را نَیارَد نیز خواست | |
| ۵۷۵ | می‌پَرستید اَخْتَری کو زَر کُند | رو باو آرید کو اَخْتَر کُند | |
| ۵۷۶ | می‌پَرستید آفتابِ چَرخ را | خوار کرده جانِ عالی‌نرخ را | |
| ۵۷۷ | آفتاب از اَمْرِ حَقْ طَبّاخِ ماست | اَبْلَهی باشد که گوییم او خداست | |
| ۵۷۸ | آفتابَت گَر بِگیرد چون کُنی؟ | آن سیاهی زو تو چون بیرون کُنی؟ | |
| ۵۷۹ | نه به دَرگاهِ خدا آری صُداع | که سیاهی را بِبَر وا دِهْ شُعاع؟ | |
| ۵۸۰ | گَر کُشَنْدَت نیمْ شب خورشید کو | تا بِنالی یا اَمان خواهی ازو؟ | |
| ۵۸۱ | حادِثاتْ اَغْلَب به شب واقِع شود | وان زمانْ مَعْبودِ تو غایِب بُوَد | |
| ۵۸۲ | سویِ حَقْ گَر راسْتانه خَم شَوی | وا رَهی از اَخْتَران مَحْرَم شَوی | |
| ۵۸۳ | چون شَوی مَحْرَم گُشایَم با تو لب | تا بِبینی آفتابی نیمْ شب | |
| ۵۸۴ | جُز رَوانِ پاکْ او را شَرق نَه | در طُلوعَش روز و شب را فَرقْ نه | |
| ۵۸۵ | روز آن باشد که او شارِق شود | شب نَمانَد شب چو او بارِق شود | |
| ۵۸۶ | چون نِمایَد ذَرّه پیشِ آفتاب | هم‌چُنان است آفتابْ اَنْدَر لُباب | |
| ۵۸۷ | آفتابی را که رَخْشان می‌شود | دیده پیشَش کُند و حِیران می‌شود | |
| ۵۸۸ | هَمچو ذَرّه بینی اَش در نور عَرْش | پیش نورِ بی حَدِ مَوفورِ عَرْش | |
| ۵۸۹ | خوار و مِسکین بینی او را بی‌قَرار | دیده را قُوَّت شده از کِردِگار | |
| ۵۹۰ | کیمیایی که ازو یک مَاثری | بر دُخان افتاد گشت آن اَخْتَری | |
| ۵۹۱ | نادِر اکْسیری که از وِیْ نیم تاب | بر ظَلامی زَد بهکَردَشْ آفتاب | |
| ۵۹۲ | بوالْعَجَب میناگَری کَزْ یک عَمَل | بَست چندین خاصیَت را بر زُحَل | |
| ۵۹۳ | باقی اَخْتَرها و گوهرهای جان | هم بَرین مِقْیاس ای طالِب بِدان | |
| ۵۹۴ | دیدهٔ حِسّی زَبونِ آفتاب | دیدهٔ رَبّانی‌یی جو و بِیاب | |
| ۵۹۵ | تا زَبون گردد به پیش آن نَظَر | شَعْشَعاتِ آفتابِ با شَرَر | |
| ۵۹۶ | که آن نَظَر نوریّ و این ناری بُوَد | نارْ پیشِ نورْ بس تاری بُوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!