مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵ – قَصدِ خیانت کردنِ عاشق و بانگ بَر زدنِ معشوق بر وِیْ
| ۱۲۰ | چون که تنهایَش بدید آن ساده مَرد | زود او قَصدِ کنار و بوسه کرد | |
| ۱۲۱ | بانگ بر وِیْ زد به هَیبَت آن نِگار | که مَرو گُستاخ اَدَب را هوش دار | |
| ۱۲۲ | گفت آخِر خَلْوَت است و خَلْق نی | آبْ حاضر تشنهٔ هَمچون مَنی | |
| ۱۲۳ | کَس نمی‌جُنبَد دَرین جا جُز که باد | کیست حاضر؟ کیست مانِع زین گُشاد؟ | |
| ۱۲۴ | گفت ای شَیْدا تو اَبْلَه بوده‌یی | اَبْلَهی وَزْ عاقلان نَشْنوده‌یی | |
| ۱۲۵ | باد را دیدی که می‌جُنبَد بِدان | باد جُنبانی‌ست اینجا بادْران | |
| ۱۲۶ | جُزوِ بادی که به حُکْمِ ما دراست | بادْ بیزن تا نَجُنبانی نَجَست | |
| ۱۲۷ | جُنبِشِ این جزو بادِ ای ساده مَرد | بی‌تو و بی‌بادْ بیزن سَر نکرد | |
| ۱۲۸ | جنبشِ بادِ نَفَس کَانْدَر لب است | تابِعِ تَصْریفِ جان و قالَب است | |
| ۱۲۹ | گاه دَم را مَدْح و پیغامی کُنی | گاه دَم را هَجْو و دُشنامی کُنی | |
| ۱۳۰ | پَس بِدان اَحْوالِ دیگر بادها | که زِ جُزویْ کُلّ می‌بینَد نُهی | |
| ۱۳۱ | باد را حَق گَهْ بَهاری می‌کُند | در دِیْ اَش زین لُطفْ عاری می‌کُند | |
| ۱۳۲ | بر گُروه عادْ صَرصَر می‌کُند | باز بر هودَش مُعَّطر می‌کُند | |
| ۱۳۳ | می‌کُند یک باد را زَهْرِ سُموم | مَر صَبا را می‌کُند خُرَّمْ قُدوم | |
| ۱۳۴ | بادِ دَم را بر تو بِنْهاد او اَساس | تا کُنی هر باد را بر وِیْ قیاس | |
| ۱۳۵ | دَم نمی‌گردد سُخَن بی‌لُطف و قَهر | بر گُروهی شَهْد و بر قَومی‌ست زَهْر | |
| ۱۳۶ | مِرْوَحه جُنْبانْ پِیِ اِنْعامِ کَس | وَزْ برای قَهْرِ هر پَشّه وْ مگس | |
| ۱۳۷ | مِرْوَحه‌یْ تَقدیرِرَبّانی چرا | پُر نباشد زِامْتِحان و اِبْتِلا؟ | |
| ۱۳۸ | چون که جُزوِ بادِ دَم یا مِرْوَحه | نیست اِلّا مَفْسَده یا مَصْلَحه | |
| ۱۳۹ | این شِمال و این صَبا و این دَبور | کِی بُوَد از لُطف و از اِنْعامْ دور؟ | |
| ۱۴۰ | یک کَفِ گندمْ زِ اَنْباری بِبین | فَهْم کُن کان جُمله باشد هم چُنین | |
| ۱۴۱ | کُلِّ بادْ از بُرجِ بادِ آسْمان | کِی جَهَد بی مِرْوَحه‌ی آنْ بادْران؟ | |
| ۱۴۲ | بَر سَر خَرمَن به وَقتِ اِنْتِقاد | نه که فَلّاحان ز حَقْ جویَند باد؟ | |
| ۱۴۳ | تا جُدا گردد زِ گندمْ کاه‌ها | تا به اَنْباری رَوَد یا چاه‌ها؟ | |
| ۱۴۴ | چون بِمانَد دیر آن بادِ وَزان | جُمله را بینی به حَقْ لابِه کُنان | |
| ۱۴۵ | هم چُنین در طَلْقْ آن بادِ وِلاد | گَر نَیایَد بانگِ دَرد آید که داد | |
| ۱۴۶ | گَر نمی‌دانند کِشْ راننده اوست | باد را پَس کردنِ زاری چه خوست؟ | |
| ۱۴۷ | اَهْلِ کَشتی هم چُنین جویایِ باد | جُمله خواهانَش از آن رَبُّ الْعباد | |
| ۱۴۸ | هم چُنین در دَردِ دَندان‌ها زِ باد | دَفْع می‌خواهی بسوز و اِعْتِقاد | |
| ۱۴۹ | از خدا لابِه کُنان آن جُندیان | که بِدِه بادِ ظَفَر ای کامران | |
| ۱۵۰ | رُقْعهٔ تَعویذ می‌خواهند نیز | در شِکَنجه‌ی ْطَلْقِ زَن از هر عزیز | |
| ۱۵۱ | پَس همه دانسته‌اند آن را یَقین | که فِرِستَد بادْ رَبُّ العالَمین | |
| ۱۵۲ | پَس یَقین در عقلِ هر داننده هست | این که با جُنْبنده جُنْبانَنده هست | |
| ۱۵۳ | گَر تو او را می‌نَبینی در نَظَر | فَهْم کُن آن را به اِظْهار اَثَر | |
| ۱۵۴ | تَن به جانْ جُنبَد نمی‌بینی تو جان | لیک از جُنبیدنِ تَنْ جان بِدان | |
| ۱۵۵ | گفت او گَر اَبْلَهَم من در اَدَب | زیرَکَم اَنْدر وَفا و در طَلَب | |
| ۱۵۶ | گفت اَدَب این بود خود که دیده شُد | آن دِگَر را خود هَمی‌دانی تو لُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!