مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶ – قِصّهٔ آن صوفی که زِن خود را بیگانه‌یی بِگِرفت

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

صوفی‌ای که به زن خود ظنین شده بود، روزی سرزده به خانه آمد و متوجه شد که همسرش با مردی در اتاق خلوت کرده است. زن تا متوجه آمدن شوهرش شد سریع چادرس بر سر آن مرد فاسق افکند و سپس سریع رفت و در خانه را باز کرد. صوفی که قضیه را فهمیده بود خود را به نادانی زد و وقتی آن مرد بدکار را با لباس زنانه دید به روی خود نیاورد بلکه روی به زن خود کرد و گفت: این خانم کیست؟ زن گفت: او بانویی با کمالات از طبقه اعیان است که پسری زیبا و قابل دارد و به خواستگاری دختر ما آمده است. صوفی گفت: ما را چه به خانواده اعیان، ما که هم‌شأن و همتراز آنها نیستیم. زن گفت بله من هم این مطلب را به ایشان گفته‌ام و او در جواب گغت که برای ما این مسائل مهم نیست بلکه ما طالب پاکی و عفافیم. صوفی باز حرفش را تکرار کرد و بر فقر و نداری خانواده خود تاکید کرد. زن هم به خیال آنکه توانسته شوهر خود را خام کند گفت: شوهر عزیزم من هم این مطلب را چندین بار گفته‌ام! اما او در اعتقاد خود راسخ است و در جواب من گفته است که ما از شما فقط تقوا و راستی می‌خواهیم. صوفی هم رندانه و با کلامی دو پهلو رو به آن زن گفت: بله البته که این خانم از همه جزئیات و زیر و بم زندگی ما خبر دارد پس لازم نیست برای او دم از تقوا و پاکدامنی بزنیم چون او این موضوع را به خوبی امتحان کرده است.

منظور مولانا در این حکایت روشن کردن این موضوع است که خداوند در خانه دل آدمی حاضر و ناظر است پس اهل ریا بیهوده تلاش می‌کنند تا ظاهر خود را به تقوی بیارایند.