مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۴ – زَجْرِ مُدَّعی از دَعوی و اَمْر کردنْ او را به مُتابَعَت
| ۱۶۹۴ | بو مُسَیْلِم گفت خود مَن اَحمَدَم | دینِ اَحْمَد را به فَنْ بَرهَم زَدم | |
| ۱۶۹۵ | بو مُسَیْلِم را بگو کَم کُن بَطَر | غِرّهٔ اَوَّل مَشو آخِر نِگَر | |
| ۱۶۹۶ | این قَلاوزی مَکُن از حِرصِ جمع | پَس‌رَوی کُن تا رَوَد در پیشْ شمع | |
| ۱۶۹۷ | شمعْ مَقْصد را نِمایَد هَمچو ماه | کین طَرَف دانه‌ست یا خود دامْگاه | |
| ۱۶۹۸ | گَر بِخواهی وَرْ نَخواهی با چراغ | دیده گردد نَقْشِ باز و نَقْشِ زاغ | |
| ۱۶۹۹ | وَرْنه این زاغانْ دَغَل اَفْروختند | بانگِ بازانِ سپید آموختند | |
| ۱۷۰۰ | بانگِ هُدهُد گَر بیاموزَد فَتی | رازِ هُدهُد کو و پیغامِ سَبا؟ | |
| ۱۷۰۱ | بانگِ بَر رُسته زِ بَر بَسته بِدان | تاجِ شاهان را زِ تاجِ هُدهُدان | |
| ۱۷۰۲ | حَرفِ درویشان و نکته‌یْ عارفان | بَسته‌اند این بی‌حَیایانْ بر زبان | |
| ۱۷۰۳ | هَر هَلاکِ اُمَّتِ پیشین که بود | زانک چَنْدَل را گُمان بُردند عود | |
| ۱۷۰۴ | بودَشان تَمییز کان مُظْهَر کُند | لیکْ حِرص و آزْ کور و کَر کُند | |
| ۱۷۰۵ | کوریِ کورانْ زِ رَحمَت دور نیست | کوریِ حِرص است کان مَعْذور نیست | |
| ۱۷۰۶ | چارْمیخ شَهْ زِ رَحمَت دور نی | چارْ میخِ حاسِدی مَغْفور نی | |
| ۱۷۰۷ | ماهیا آخِر نِگَر بِنْگَر به شَسْت | بَدگُلویی چَشمِ آخِربینْت بَست | |
| ۱۷۰۸ | با دو دیده اَوَّل و آخِر بِبین | هین مَباش اَعْوَر چو اِبْلیس لَعین | |
| ۱۷۰۹ | اَعْوَر آن باشد که حالی دید و بَسْ | چون بَهایِم بی‌خَبَر از بازپَس | |
| ۱۷۱۰ | چون دو چَشم گاو در جُرمِ تَلَف | هَمچو یک چَشم است کِشْ نَبْوَد شَرَف | |
| ۱۷۱۱ | نِصْفِ قیمت اَرْزَد آن دو چَشمِ او | که دو چَشمَش راست مَسْنَد چَشمِ تو | |
| ۱۷۱۲ | وَرْ کَنی یک چَشمِ آدم‌زاده‌یی | نصفِ قیمت لایِق است از جاده‌یی | |
| ۱۷۱۳ | زان که چَشمِ آدمی تنها به خَود | بی دو چَشمِ یارْ کاری می‌کُند | |
| ۱۷۱۴ | چَشمِ خَر چون اَوَّلَش بی آخِراست | گَر دو چَشمَش هست حُکْمَش اَعْوَرست | |
| ۱۷۱۵ | این سُخَن پایان ندارد وان خَفیف | می‌نویسد رُقْعه در طَمْعِ رَغیف |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!