مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۵ – بَقیّهٔ نوشتنِ آن غُلامْ رُقْعه به طَلَبِ اِجْری
| ۱۷۱۶ | رفت پیش از نامه پیشِ مَطْبَخی | کِی بَخیل از مَطْبَخِ شاه سَخی | |
| ۱۷۱۷ | دور ازو وَزْ هِمَّتِ او کین قَدَر | از جِری‌اَم آیَدَش اَنْدَر نَظَر | |
| ۱۷۱۸ | گفت بَهرِ مَصلَحَت فرموده است | نه برای بُخْل و نه تَنگیِّ دَست | |
| ۱۷۱۹ | گفت دِهْلیزی‌ست وَاللهْ این سُخُن | پیشِ شَهْ خاکست هم زَرِّ کُهُن | |
| ۱۷۲۰ | مَطْبَخی دَه گونه حُجَّت بَر فَراشت | او همه رَد کرد از حِرصی که داشت | |
| ۱۷۲۱ | چون جِری کَم آمَدَش در وَقتِ چاشْت | زَد بَسی تَشْنیعْ او سودی نداشت | |
| ۱۷۲۲ | گفت قاصِد می‌کُنید این‌ها شما | گفت نه که بَنده فرمانیم ما | |
| ۱۷۲۳ | این مگیر از فَرع این از اَصْل گیر | بر کَمان کَم زَن که از بازوست تیر | |
| ۱۷۲۴ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ اِبْتِلاست | بر نَبی کَم نِهْ گُنَه کان از خداست | |
| ۱۷۲۵ | آب از سَر تیره است ای خیره‌خَشم | پیش تَر بِنْگَر یکی بُگْشای چَشم | |
| ۱۷۲۶ | شُد زِ خَشم و غَم دَرونِ بُقْعه‌یی | سویِ شَهْ بِنْوشت خَشمین رُقْعه‌یی | |
| ۱۷۲۷ | اَنْدَر آن رُقْعه ثَنای شاه گفت | گوهرِ جود و سَخایِ شاه سُفت | |
| ۱۷۲۸ | کِی زِ بحر و ابر افزون کَفِّ تو | در قَضایِ حاجَتِ حاجات‌جو | |
| ۱۷۲۹ | زان که ابر آنچه دَهَد گِریان دَهَد | کَفِّ تو خَنْدانْ پَیاپِی خوان نَهَد | |
| ۱۷۳۰ | ظاهِرِ ُرقْعه اگر چه مَدْح بود | بویِ خشم از مَدْح اَثَرها می‌نِمود | |
| ۱۷۳۱ | زان همه کارِ تو بی‌نوراست و زشت | که تو دوری دور از نورِ سِرِشت | |
| ۱۷۳۲ | رونَقِ کار خَسانْ کاسِد شود | هَمچو میوه‌یْ تازه زو فاسِد شود | |
| ۱۷۳۳ | رونَقِ دنیا بَرآرَد زو کَساد | زان که هست ازعالَمِ کَوْن و فَساد | |
| ۱۷۳۴ | خوش نَگَردد از مَدیحی سینه‌ها | چون که در مَدّاح باشد کینه‌ها | |
| ۱۷۳۵ | ای دل از کین و کَراهَت پاک شو | وان گَهان اَلْحَمْد خوان چالاک شو | |
| ۱۷۳۶ | بر زبانْ اَلْحَمْد و اِکْراه دَرون | از زبان تَلْبیس باشد یا فُسون | |
| ۱۷۳۷ | وان گَهان گفته خدا که نَنْگَرَم | من به ظاهِر من به باطِنْ ناظِرَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!