مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۶ – حِکایَت آن مَدّاح که از جهت ناموسْ شُکرِ مَمْدوح می‌کرد و بویِ اندوه و غَم اَنْدَرونِ او و خَلاقَتِ دَلْقِ ظاهِرِ او می‌نِمود که آن شُکرها لافست و دروغ

۱۷۳۸	آن یکی با دَلْق آمد از عِراق	باز پُرسیدند یاران از فِراق
۱۷۳۹	گفت آری بُد فِراق اِلّا سَفَر	بود بر من بَسْ مُبارک مُژده‌وَر
۱۷۴۰	که خَلیفه داد دَه خِلْعَت مرا	که قَرینَش باد صد مَدْح و ثَنا
۱۷۴۱	شُکرها و مَدْح‌ها بَر می‌شِمُرد	تا که شُکر از حَدّ و اندازه بِبُرد
۱۷۴۲	پَس بِگُفتَندَش که اَحْوالِ نَژَند	بر دروغِ تو گواهی می‌دَهَند
۱۷۴۳	تَنْ بِرِهنه سَر بِرِهنه سوخته	شُکر را دزدیده یا آموخته
۱۷۴۴	کو نِشان شُکر و حَمْدِ میرِ تو	بر سَر و بر پایِ بی توفیرِ تو؟
۱۷۴۵	گَر زَبانَت مَدْحِ آن شَهْ می‌تَنَد	هفت اَنْدامَت شِکایَت می‌کُنَد
۱۷۴۶	در سَخایِ آن شَهْ و سُلطانِ جود	مَر تورا کَفشیّ و شَلْواری نبود؟
۱۷۴۷	گفت من ایثار کردم آنچه داد	میرْ تَقصیری نکرد از اِفْتِقاد
۱۷۴۸	بِسْتَدَم جُمله عَطاها از امیر	بَخْش کردم بر یَتیم و بر فَقیر
۱۷۴۹	مال دادم بِسْتَدَم عُمرِ دراز	در جَزا زیرا که بودم پاکْ ‌ْباز
۱۷۵۰	پَس بِگُفتَندَش مبارک مال رَفت	چیست اَنْدَر باطِنَت این دودِ نَفْتْ؟
۱۷۵۱	صد کِراهَت در دَرونِ تو چو خار	کِی بُود اَنْدُه نِشانِ اِبْتِشار؟
۱۷۵۲	کو نِشانِ عشق و ایثار و رضا؟	گر دُرُست است آنچه گفتی مامَضی
۱۷۵۳	خود گرفتم مال گُم شد مَیْل کو	سَیْل اگر بُگْذشت جایِ سَیْل کو؟
۱۷۵۴	چَشمِ تو گَر بُد سیاه و جانْ‌فَزا	گَر نَمانْد او جانْ‌فَزا اَزْرَق چرا؟
۱۷۵۵	کو نِشان پاکْ‌بازی ای تُرُش؟	بویِ لافِ کَژْ هَمی‌آید خَمُش
۱۷۵۶	صد نِشان باشد دَرونْ ایثار را	صد عَلامَت هست نیکوکار را
۱۷۵۷	مال در ایثار اگر گردد تَلَف	در دَرونْ صد زندگی آید خَلَف
۱۷۵۸	در زمینِ حَقْ زِراعت کردنی	تُخْم‌هایِ پاک آن گَهْ دَخْل نی؟
۱۷۵۹	گر نَرویَد خوشه از روضاتِ هو	پَس چه واسِع باشد اَرْضُ اللهْ؟ بگو
۱۷۶۰	چون که این اَرْضِ فَنا بی‌رَیْع نیست	چون بُوَد اَرْضُ اللهْ؟ آن مُسْتَوْسِعی‌ست
۱۷۶۱	این زمین را رَیْع او خود بی‌حَداست	دانه‌یی را کمترینْ خود هفصدست
۱۷۶۲	حَمْد گفتی کو نِشانِ حامِدون؟	نه بُرونَت هست اَثَر نه اَنْدَرون
۱۷۶۳	حَمْدِ عارف مَر خدا را راست است	که گواهِ حَمْدِ او شُد پا و دَست
۱۷۶۴	از چَهِ تاریکِ جِسمَش بَر کَشید	وَزْ تَکِ زِندانِ دنیایَش خرید
۱۷۶۵	اَطْلَس تَقوی و نورِ مؤتَلِف	آیَتِ حَمْداست او را بر کَتِف
۱۷۶۶	وارَهیده از جهانِ عاریه	ساکِنِ گُلْزار و عینِ جاریه
۱۷۶۷	بر سَریرِ سِرِّ عالی‌هِمَّتَش	مَجْلِس و جا و مَقام و رُتْبَتَش
۱۷۶۸	مَقْعَد صِدْقی که صِدّیقان دَرو	جُمله سَر سَبزند و شاد و تازه‌رو
۱۷۶۹	حَمْدَشان چون حَمْدِ گُلْشَن از بهار	صد نِشانی دارد و صد گیر و دار
۱۷۷۰	بر بَهارش چَشمه و نَخْل و گیاه	وآن گُلِسْتان و نِگارِسْتان گُواه
۱۷۷۱	شاهِدِ شاهد هزاران هر طَرَف	در گواهی هَمچو گوهر بر صَدَف
۱۷۷۲	بویِ سِرِّ بَد بِیایَد از دَمَت	وَزْ سَر و رو تابد ای لافی غَمَت
۱۷۷۳	بوشِناسانَند حاذِقْ در مَصاف	تو به جَلْدی هایْ هو کَم کُن گِزاف
۱۷۷۴	تو مَلاف از مُشک کان بویِ پیاز	از دَمِ تو می‌کُند مَکْشوفْ راز
۱۷۷۵	گُلْشِکَر خورْدم هَمی‌گوییّ و بویْ	می‌زَنَد از سیر که یافه مَگویْ
۱۷۷۶	هست دلْ مانَندهٔ خانه یْٔ کَلان	خانهٔ دل را نَهانْ همسایگان
۱۷۷۷	از شِکافِ روزَن و دیوارها	مُطَّلِع گردند بر اَسْرارها
۱۷۷۸	از شِکافی که ندارد هیچ وَهْم	صاحِبِ خانه وْ ندارد هیچ سَهْم
۱۷۷۹	از نُبی بَر خوان که دیو و قَوْمِ او	می‌بَرَند از حالِ اِنْسی خُفیه بو
۱۷۸۰	از رَهی که اِنْس از آن آگاه نیست	زان که زین مَحْسوس و زین اَشْباه نیست
۱۷۸۱	در میان ناقِدان زَرْقی مَتَن	با مِحَک ای قَلْبِ دون لافی مَزَن
۱۷۸۲	مَر مِحَک را رَهْ بُوَد در نَقْد و قَلْب	که خدایش کرد امیرِ جسم و قَلْب
۱۷۸۳	چون شَیاطینْ با غَلیظی‌های خویش	واقِف‌اَند از سِرِّ ما و فکر و کیش
۱۷۸۴	مَسْلَکی دارند دُزدیده دَرون	ما زِ دُزدی‌های ایشانْ سَرنِگون
۱۷۸۵	دَم به دَم خَبْط و زیانی می‌کُنند	صاحِبِ نَقْب و شِکافِ روزَن اَند
۱۷۸۶	پَس چرا جان‌هایِ روشن در جهان	بی‌خَبَر باشند از حالِ نَهان؟
۱۷۸۷	در سَرایَت کمتر از دیوان شُدند	روح‌ها که خیمه بر گَردون زَدند؟
۱۷۸۸	دیوْ دُزدانه سویِ گَردون رَوَد	از شِهابِ مُحْرِق او مَطْعون شود
۱۷۸۹	سَرنِگون از چَرخْ زیر اُفْتَد چُنان	که شَقی در جنگْ از زَخْمِ سِنان
۱۷۹۰	آن زِرَشکِ روح‌هایِ دِلپَسَند	از فَلَکْشان سَرنِگون می‌اَفْکَنَند
۱۷۹۱	تو اگر شَلّیّ و لَنْگ و کور و کَر	این گُمان بر روح‌هایِ مِهْ مَبَر
۱۷۹۲	شَرم دار و لاف کَم زَن جان مَکَن	که بَسی جاسوس هست آن سویِ تَن

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه