مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۷ – دریافتنِ طَبیبانِ الهی اَمْراضِ دین و دل را در سیمایِ مُرید و بیگانه و لَحْنِ گفتارِ او و رنگِ چَشمِ او و بی این همه نیز از راهِ دل که اِنَّهُمْ جَواسیسُ الْقُلوبِ فَجالِسوهُمْ بِالصِّدْقِ

۱۷۹۳	این طَبیبانِ بَدَن دانش وَرَند	بَر سَقامِ تو زِ تو واقِف‌تَرَند
۱۷۹۴	تا زِ قارورَهْ هَمی‌بینَند حال	که ندانی تو از آن رو اِعْتِلال
۱۷۹۵	هم زِ نَبْض و هم زِ رَنگ و هم زِ دَم	بو بَرَند از تو به هر گونه سَقَم
۱۷۹۶	پَس طَبیبانِ اِلهی در جهان	چون نَدانَند از تو بی‌گفتِ دَهان؟
۱۷۹۷	هم زِ نَبْضَت هم زِ چَشمَت هم زِ رَنگ	صد سَقَم بینَند در تو بی‌دِرَنگ
۱۷۹۸	این طَبیبانِ نوآموزَند خَود	که بِدین آیاتَشان حاجَت بُوَد
۱۷۹۹	کامِلان از دورْ نامَت بِشْنَوَند	تا به قَعْرِ باد و بودت دَردَوَند
۱۸۰۰	بلکه پیش از زادنِ تو سال‌‌ها	دیده باشَنْدَت تورا با حال‌ها