مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۸ – مُژده دادنِ ابویَزید از زادنِ اَبوالْحَسَنِ خَرَّقانی قَدَّسَ اللهُ روحَهُما پیش از سال‌ها و نشانِ صورتِ او سیرتِ او یک به یک و نوشتنِ تاریخ‌نویسان آن را در جِهَتِ رَصَد
| ۱۸۰۱ | آن شَنیدی داستانِ بایَزید | که زِ حالِ بوالْحَسَن پیشین چه دید؟ | |
| ۱۸۰۲ | روزی آن سُلطانِ تَقْوی می‌گُذشت | با مُریدان جانِبِ صَحرا و دشت | |
| ۱۸۰۳ | بویِ خوش آمد مَر او را ناگهان | در سَوادِ رَیْ زِ سوی خارِقان | |
| ۱۸۰۴ | هم بِدان جا نالهٔ مُشتاق کرد | بوی را از بادْ اِسْتِنْشاق کرد | |
| ۱۸۰۵ | بویِ خوش را عاشقانه می‌کَشید | جانِ او از بادْ باده می‌چَشید | |
| ۱۸۰۶ | کوزه‌یی کو از یَخابه پُر بُوَد | چون عَرَق بر ظاهرش پیدا شود | |
| ۱۸۰۷ | آن زِ سَردیِّ هوا آبی شُده‌ست | از دَرونِ کوزه نَمْ بیرون نَجَست | |
| ۱۸۰۸ | بادِ بویْ‌آوَر مَر او را آب گشت | آب هم او را شَراب ناب گشت | |
| ۱۸۰۹ | چون دَرو آثارِ مَستی شُد پَدید | یک مُریدْ او را از آن دَمْ بَر رَسید | |
| ۱۸۱۰ | پَس بِپُرسیدَش که این اَحْوالِ خَوش | که بُرون است از حِجابِ پنج و شَش | |
| ۱۸۱۱ | گاه سُرخ و گاه زَرد و گَهْ سپید | می‌شود رویَت چه حال است و نَوید | |
| ۱۸۱۲ | می‌کَشی بوی و به ظاهِر نیست گُل | بی‌شَک از غَیْب است و از گُلْزارِ کُل | |
| ۱۸۱۳ | ای تو کامِ جانِ هر خودکامه‌یی | هر دَم از غَیبَت پیام و نامه‌یی | |
| ۱۸۱۴ | هر دَمی یَعقوب‌وار از یوسُفی | می‌رَسَد اَنْدَر مَشامِ تو شِفا | |
| ۱۸۱۵ | قَطره‌یی بَرریز بر ما زان سَبو | شَمّه‌یی زان گُلْسِتانْ با ما بگو | |
| ۱۸۱۶ | خو نداریم ای جَمالِ مِهْتَری | که لبِ ما خُشک و تو تنها خَورْی | |
| ۱۸۱۷ | ای فَلَکْ‌پیمایِ چُستِ چُست‌خیز | زانچه خوردی جُرعه‌یی بر ما بِریز | |
| ۱۸۱۸ | میرِ مَجْلِس نیست در دورانْ دِگَر | جُز تو ای شَهْ در حَریفان دَرنِگَر | |
| ۱۸۱۹ | کِی توان نوشید این مِیْ زیرْدَست؟ | مِیْ یَقین مَر مَرد را رُسواگراست | |
| ۱۸۲۰ | بوی را پوشیده و مَکْنون کُند | چَشمِ مَستِ خویشتن را چون کُند؟ | |
| ۱۸۲۱ | خود نه آن بویَسْت این کَنْدَر جهان | صد هزاران پَرده‌اَش دارد نَهان | |
| ۱۸۲۲ | پُر شُد از تیزیِّ او صحرا و دشت | دشتِ چه؟ کَزْ نُه فَلَک هم دَر گُذشت | |
| ۱۸۲۳ | این سَرِ خُم را به کهگل در مگیر | کین بِرِهنه نیست خود پوشِشْ‌پَذیر | |
| ۱۸۲۴ | لُطف کُن ای رازْدانِ رازگو | آنچه بازَت صَید کردش بازگو | |
| ۱۸۲۵ | گفت بویِ بوالْعَجَب آمد به من | هم‌چُنان که مَر نَبی را از یَمَن | |
| ۱۸۲۶ | که مُحَّمد گفت بر دَستِ صَبا | از یَمَن می‌آیَدَم بویِ خدا | |
| ۱۸۲۷ | بویِ رامین می‌رَسَد از جان وَیْس | بویِ یَزدان می‌رَسَد هم از اُوَیْس | |
| ۱۸۲۸ | از اُوَیْس و از قَرَن بویِ عَجَب | مَر نَبی را مَست کرد و پُر طَرَب | |
| ۱۸۲۹ | چون اُوَیْس از خویشْ فانی گشته بود | آن زمینی آسْمانی گشته بود | |
| ۱۸۳۰ | آن هَلیله‌یْ پَروریده در شِکَر | چاشْنیِّ تَلْخی‌اَش نَبْوَد دِگَر | |
| ۱۸۳۱ | آن هَلیله‌یْ رَسته از ما و مَنی | نَقْش دارد از هَلیله طَعْم نی | |
| ۱۸۳۲ | این سُخن پایان ندارد باز گَرد | تا چه گفت از وَحْیِ غَیْب آن شیرمَرد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!